|
দদ্গাং দদ্গাং হৈছে মিচিং সম্প্ৰদায়ৰ মৃতকৰ সন্মানত পতা এক শ্ৰাদ্ধ অনুষ্ঠান। দদ্গাঙক দহা হিচাপে গণ্য কৰা হয়, ই হৈছে মৃতকৰ চূড়ান্ত বিদায় য’ত ভোজৰ আয়োজন কৰা হয়। মিচিংসকলৰ মতে দদ্গাং হৈছে মৃতকৰ সৈতে একেলগে ভাগ কৰা শেষ খাদ্য। এই বিশ্বাস অনুসৰি আচাৰ-অনুষ্ঠানৰ সময়ত যিজনৰ স্মৃতিত দদ্গাং কৰা হৈছে, তেওঁৰ কবৰত আয়োজন কৰা ভোজৰ আহাৰৰ এটা অংশ আগবঢ়াই দিয়াৰ প্ৰথাক বুজায়। যিকোনো ভোজৰ দৰেই এই অনুষ্ঠানটোৰ স্মৃতিত গীত আৰু নৃত্যৰ প্ৰয়োজন হয়। কেতিয়াবা পৰিয়ালবোৰে ইচ্ছাকৃতভাৱে দদ্গাং প্ৰদৰ্শন কৰাৰ আগতে এবছৰতকৈও অধিক সময় বা হয়তো তাতোকৈ বেছি সময় অপেক্ষা কৰে, কিয়নো মৃতকৰ স্মৃতিবোৰ বহুদিনলৈ তেওঁলোকৰ মনত সতেজ হৈ থাকে আৰু স্মৃতিবোৰে মৃতক আৰু তেওঁলোকৰ মাজত সংযোগ প্ৰদান কৰাৰ বাবে তেওঁলোকে সেই স্মৃতি এৰি দিবলৈ অনিচ্ছুক। দদ্গাং হৈছে মৃতকৰ পৰা এক আনন্দময় বিদায় যাতে তেওঁলোক পৰৱৰ্তী পৰ্যায়লৈ আগবাঢ়ি যাব পাৰে, অৰ্থাৎ মৃত্যুৰ দেশলৈ আৰু শেষত পুনৰ্জন্মলৈকে।[1] বৰ্ণনা মিচিং সম্প্ৰদায়ে পূৰ্বপুৰুষৰ নিৰ্দেশনাত বিশ্বাস কৰে। পূৰ্বপুৰুষৰ আশীৰ্বাদ আমন্ত্ৰণ কৰাটো প্ৰতিটো মিচিং প্ৰাৰ্থনা আৰু অনুষ্ঠানৰ এটা অংশ। সাধাৰণতে মিচিংসকলে মৃতকক কবৰ দিয়ে।[2] মিচিংসকলৰ মৃতসকলৰ এটা বিশেষ সংস্থা থাকে, জীৱিতসকলে তেওঁলোকৰ পূৰ্বপুৰুষৰ সংস্থাক পথ প্ৰদৰ্শন আৰু আশীৰ্বাদেৰে তেওঁলোকৰ জীৱন শাসন কৰিবলৈ আহ্বান কৰে। গোম্পিৰ কুমছুং বা মিচিং অভিধানত দদ্গাংক মিচিঙৰ চূড়ান্ত মৃত্যুৰ অনুষ্ঠান বুলি সংজ্ঞায়িত কৰা হৈছে। এই অনুষ্ঠান ব্যক্তিৰ মৃত্যুৰ পিছত সুবিধাজনক সময়ত (সাধাৰণতে এবছৰ বা দুবছৰ ভিতৰত) কৰা হয়। দদ্গাং শব্দটোৰ “দ্-” মানে হৈছে ‘খাব’ গতিকে এনে পৰিপ্ৰেক্ষিতত দদ্গাঙৰ অৰ্থ “খাবলৈ আহক” বুলি ব্যাখ্যা কৰিব পাৰি। অৰ্থাৎ শেষৰ আহাৰ গ্ৰহণৰ বাবে মৃতকৰ সৈতে একেলগে ভোজ খাবলৈ মানুহক আমন্ত্ৰণ জনোৱা। সাধাৰণতে বিশ্বাস কৰা হয় যে এই শব্দটো অসমীয়া 'দহা' শব্দৰ সৈতে জড়িত হ’ব পাৰে যিটো মৃত্যুৰ পিছৰ দশম দিনত অসমীয়া হিন্দু সম্প্ৰদায়ে কৰা একেধৰণৰ মৃতকৰ শ্ৰাদ্ধ অনুষ্ঠান। দদ্গাং সম্পন্ন নোহোৱালৈকে আত্মাৰ পৰৱৰ্তী জীৱনলৈ পৰিৱৰ্তন সম্ভৱ নহয় বুলি বিশ্বাস কৰা হয়। কিয়নো মৰ্ত্যলোকৰ সৈতে দীৰ্ঘদিনীয়া মোহ বা সংযোগ এতিয়াও আছে বুলি ধাৰণা কৰা হয়। এইটো এটা বিশৃংখল মৃতকৰ অনুষ্ঠান। অনুষ্ঠানৰ দিনটোৰ এসপ্তাহ বা দুসপ্তাহ আগতে ভকত বা পুৰোহিতসকলক খবৰ দিয়া হয়। ভকত আৰু পুৰোহিতসকল আহিবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ লগে লগে ঘৰৰ পৰিয়ালৰ এজন সদস্য, সাধাৰণতে এগৰাকী মহিলাই ভৰি ধুই লয়। ঘৰৰ মহিলা আৰু যিসকলে পৰিয়ালটোক কামত সহায় কৰিবলৈ আহিছে, তেওঁলোকে পুৰোহিতসকলৰ পৰা আশীৰ্বাদ লয় যাতে তেওঁলোকে অনুষ্ঠানৰ কাম-কাজ সুচাৰুৰূপে চলাব পাৰে। তাৰ পিছত পৰিয়ালৰ সদস্যসকলে পুৰোহিতসকলক দিনটোৰ উদ্দেশ্য ঘোষণা কৰাৰ পৰাই দদ্গাংৰ আনুষ্ঠানিক পৰিবেশন আৰম্ভ হয়। কেঁচা ৰূপত থকা সকলো খাদ্যৰ সৰু অংশ একোটা, পুৰোহিত আৰু জ্বলি থকা চাকি এটাৰ সন্মুখত ৰখা হয়। তাৰ পিছত পুৰোহিতসকলে এই খাদ্যবোৰক আশীৰ্বাদ দিয়ে যাতে এই বস্তুবোৰ প্ৰস্তুত কৰি সেৱন কৰিব পৰা যায়। খাদ্য প্ৰস্তুত কৰি পুৰোহিতসকলে আশীৰ্বাদ দিয়াৰ পিছত এই পবিত্ৰ খাদ্যৰ এটা অংশ আৰু উত্তম মানৰ আপংৰ এটা অংশ বিদায়ী পৰিয়ালৰ সদস্যজনৰ কবৰত আগবঢ়োৱা হয়। এই কাৰ্য্যই এই বিশ্বাসৰ প্ৰতীক যে মৃতকৰ আত্মাই সজীৱ ৰূপত আহি আহাৰ গ্ৰহণ কৰি তেওঁলোকক সন্তুষ্ট আৰু পূৰ্বৰ জীৱনৰ পৰা মুক্ত কৰি পেলাব পাৰে। এই ইংগিতৰ পিছতহে পুৰোহিত আৰু অতিথিসকলৰ মাজত খাদ্য বিতৰণ কৰা হয়। মহিলাসকলে ভাত উতলাই আপং প্ৰস্তুত কৰিবলৈ সিজোৱা চাউলৰ পৰা আপং বনাব লাগে। ঘৰৰ এটা সুকীয়া অংশত গাহৰি আৰু হাঁহ-কুকুৰা বধ কৰা হয়। ভোজৰ বাবে বহুত পৰিমাণৰ মাংস বিশেষকৈ গাহৰিৰ মাংস প্ৰস্তুত কৰা হয়। পৰম্পৰাগতভাৱে মিছিংসকলে তেওঁলোকৰ খাদ্যক তিনিটা মূল বস্তুত ভাগ কৰে – ক’ৰ (আৰম্ভণিৰ খাদ্য), আপিন (ৰন্ধা চাউল), আৰু অইং (ভাতৰ সৈতে খাবলগীয়া গ্ৰেভি ভিত্তিক বস্তু)। কোৰ, যিটো নিৰামিষ বা অনিৰামিষভোজী হ’ব পাৰে, প্ৰথমে আপংৰ সৈতে পৰিবেশন কৰা হয়। আলহীসকল আহিবলৈ আৰম্ভ কৰাৰ লগে লগে পুৰোহিতৰ সন্মুখত উপযুক্ত শ্ৰদ্ধা জনোৱাৰ পিছত তেওঁলোকক খাদ্য আৰু আপং দিয়া হয়। এই অনুষ্ঠানৰ অংশ হিচাপে পৰিয়ালৰ সদস্যসকলে পুৰোহিতসকলক আৰু পৰিয়ালটোক সহায় কৰিবলৈ অহা সকলো লোকক কিছু ধন (পৰ্যায় পৰিয়ালৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে) আগবঢ়ায়। মৃতকক শ্ৰদ্ধাঞ্জলি জনাবলৈ অহা মানুহে মৃতকক নৈবেদ্যৰ ৰূপ হিচাপে পুৰোহিতৰ সন্মুখত ধন ৰাখে। যি ধন আগবঢ়োৱা হয়, সেই ধন সংগ্ৰহ কৰি পুৰণি প্ৰজন্মৰ মাজত বিতৰণ কৰা হয়, বিশেষকৈ যিসকলে বহুত কষ্ট কৰি আৰু দূৰৰ পৰা আহিছে। কেতিয়াবা পৰিয়ালটোৱে পুৰোহিত আৰু বৃদ্ধ অতিথিসকলক নতুন কাপোৰ আগবঢ়ায়। ধৰ্মীয় ৰীতি-নীতি পালন কৰাৰ পিছত পুৰোহিতসকল সেৱা জনাই পৰিয়ালৰ লোকে বিদায় দিয়ে। খাদ্য, পানীয়, নৃত্য-গীতৰে অতিথিসকলৰ মাজত এক উদযাপনৰ আৱেগ সৃষ্টি হয়, নৃত্য-গীতৰ সময়ত পৰিয়ালৰ শোক শেষ হয়। দদ্গাঙে শোকৰ সময়ছোৱাৰ এক সুকীয়া অন্ত চিহ্নিত কৰে। ই জীৱনৰ ধাৰাবাহিকতাৰ প্ৰতীক আৰু জীৱিত পৰিয়ালৰ সদস্যসকলে নিজৰ স্বাভাৱিক জীৱনটো আগবঢ়াই নিব লাগে বুলি বিশ্বাস কৰে। নৃত্য-গীতে তেওঁলোকক হেৰুৱাজনৰ শোকৰ পৰা আঁতৰি যোৱাত সহায় কৰে।[3] [4] তথ্যসূত্ৰ
|
Portal di Ensiklopedia Dunia
