Manuel Carnicer
Manuel Carnicer, naixito d'Alcanyiz (Baixo Aragón) en 1790 y muerto afusilato en Miranda d'Ebro (Espanya) o 6 d'abril de 1835, estió un militar aragonés dirichent d'o Carlismo, que plegó en a suya carrera militar dica o ran de cheneral, partecipando en a Guerra d'o Francés y destacando dende 1833 en a Primera Guerra Carlista, cuan mandaba l'exercito carlista en Aragón. Luitó de muit choven contra l'Exercito francés mientres a Guerra d'o Francés en as filas d'o Reyal Cuerpo de Guardias Valonas, plegando a o ran de capitán en 1822 y colaborando con a represión absolutista de Ferrando VII d'Espanya. En as zagueras anyadas de reinato d'iste zaguer, fue deseparato d'o servicio por as suyas opinions politicas, vivindo en a suya ciudat natal dica la muerte d'o rei. Prenió partiu a favor de Carlos-María-Isidro de Borbón como pretendient a la cadiera reyal espanyola, estimando-se mas por a choven Isabel II d'Espanya, a qui refirmaban os liberals, y se devantó en armas con un chicot grupo de guerrillers, o 28 d'octubre de 1833 en Taust (Cinco Villas), ta dimpués pasar a luitar en a comarca sud de l'actual provincia de Teruel y convertir-se en l'alma d'a sublevación carlista en ixas tierras. Cuan morió Rafael Ram de Viu, barón d'Hervés, Manuel Carnicer lo succedió como comandant en cabo d'as tropas carlistas en o Baixo Aragón y en o Mayestrato. En estar cridato por o pretendient, Carnicer marchó enta la suya residencia, estando feito prisionero por as tropas gubernamentals en Miranda d'Ebro (en l'actual provincia de Burgos), y fusilato o 6 d'abril de 1835. Heba dixato como comandant interín d'as suyas tropas a o coronel Ramon Cabrera, qui lo succedió en o mando a la suya muerte. Vinclos externos
|