Urodził się 25 czerwca 1921 roku w Krakowie w mieszczańskiej rodzinie o narodowych i patriotycznych tradycjach. Dziadek jego, Ludomir, brał udział w powstaniu styczniowym. Za udział w powstaniu majątek rodziny Benedyktowiczów został skonfiskowany[1]. Z metodyzmem zetknął się podczas II wojny światowej[2].
W 1950 roku uzyskał magisterium na Wydziale Teologii Ewangelickiej UW (promotorem był ks. prof. Jan Szeruda). Cztery lata później uzyskał stopień naukowy doktora na podstawie rozprawy o idei przełomu w metodyzmie, a w 1965 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie dorobku naukowego oraz monografii „Próba irenologii chrześcijańskiej. Doświadczenia praskie”. Od 1972 profesor nadzwyczajny, a od 1980 zwyczajny. W 1967 został zatrudniony w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie, w której pełnił funkcję kierownika Katedry Teologii Systematycznej. Był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego (1985–1988). Od 1958 stał na czele redakcji czasopisma „Pielgrzym Polski”.
Od początku laty 50. pracował jako pastor w warszawskiej parafii metodystycznej. Był zwierzchnikiem Kościoła Metodystycznego PRL jako jego superintendent naczelny (1969–1983). W latach 1975–1983 stał na czele Polskiej Rady Ekumenicznej jako jej prezes. Był delegatem na kongresy ekumeniczne i pokojowe.
Ryszard Michalak: Polityka wyznaniowa państwa polskiego wobec mniejszości religijnych w latach 1945-1989. Zielona Góra: Uniwersytet Zielonogórski, 2014. ISBN 978-83-7842-124-5.