Urodził się 6 stycznia 1895 w Banja Luce, w ówczesnym Kondominium Bośni i Hercegowiny, w rodzinie Adama (1858–1901), prawnika, radcy sądu krajowego i Heleny z Iwanickich (1862–1911), nauczycielki[1][2][3][4]. W Bośni przebywał do czwartego roku życia[5]. Od 4 do 11 roku życia wychowywał się u rodziców chrzestnych[6]. Do klasy I gimnazjum uczęszczał we Lwowie, a od 1906 uczył się w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, gdzie w 1913 zdał maturę[7][8][9]. 16 września 1910 uczniowie gimnazjum wybrali go zastępowym „Zastępu Kruków”[10]. Od września 1912 do marca 1913 był drużynowym V Drużyny Skautowej im. płk. Michała Wołodyjowskiego[11]. W 1913 rozpoczął studia w Studium Rolniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego[5][4].
15 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich[12][13]. Początkowo został przydzielony do 14. kompanii IV batalionu 2 pułku piechoty, a następnie odkomenderowany na I kurs Szkoły Podchorążych LP[13]. 9 października 1914, po zawieszeniu kursu, wrócił do służby w polu na stanowisku komendanta plutonu 16. kompanii[13]. Od 24 stycznia 1915 dowodził 16. kompanią, od 15 kwietnia plutonem w 9. kompanii, a od 14 maja i 11. kompanią[13]. W czerwcu 1915 został przeniesiony do 4 pułku piechoty w Kamieńsku na stanowisko komendanta 3. kompanii[5]. Od lipca do 27 września tego roku leczył się w Szpitalu Fortecznym Nr 4 w Krakowie[14][15][16]. We wrześniu wrócił do pułku, który przebywał na froncie wołyńskim pod Kołkami i objął komendę nad 9. kompanią[5]. W 1916, w czasie ofensywy Brusiłowa, dowodził III batalionem 4 pp[5]. Wyróżnił się 6 lipca 1916 w bitwie pod Kostiuchnówką i 3 sierpnia tego roku w bitwie pod Rudką Miryńską nad Stochodem[17].
12 stycznia 1922 we wniosku na odznaczenie Orderem Virtuti Militari, sporządzonym przez Komisję byłych Legionów Polskich napisano:
Dnia 6 lipca 1916 na pozycji pod Optową por. Smolarski jako ówczesny dowódca III/4 pp Leg. pozostaje osobiście w swym odcinku pomimo przełamania frontu przez nieprzyjaciela i pomimo wycofania się sąsiedniego pułku (...) (pułk węgierski). Swą odwagą i męstwem zagrzewa już wyczerpane oddziały do powstrzymania silnie napierającego nieprzyjaciela czym umożliwił batalionom 4 pp Leg. wycofanie się.
W dniu 3 sierpnia po przełamaniu sąsiedniego pułku nieprzyjaciel oskrzydlił nasz pułk od prawej strony przez co najbardziej wysunięty III batalion znalazł się w krytycznej sytuacji. Kpt. Smolarski jako ówczesny dowódca III/4 pp Leg. samorzutnie (...) batalion w kierunku zagrożonym energicznie odpiera ataki umożliwiając przez to pułkowi wycofanie się ze swej pozycji bez strat i zagięcie skrzydła celem przejścia do kontrataku. Za czyn pierwszy odznaczony Signum Laudis. Za czyn w dniu 3 sierpnia odznaczony niemieckim Krzyżem II klasy[18].
11 listopada 1918 otrzymał przydział do Naczelnego Dowództwa[21]. 19 listopada 1918 wyjechał do Lwowa jako szef sztabu Odsieczy[5]. 6 grudnia 1918 został szefem sztabu Grupy gen. Leśniewskiego[13]. Z dniem 14 kwietnia 1919 został przeniesiony z Dowództwa Armii „Wschód” do dyspozycji generała porucznika Stanisława Szeptyckiego[22] i wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Grupy gen. Mokrzeckiego[12]. 7 maja 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora Sztabu Generalnego[23]. W czerwcu 1919 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego Łódź, w którym zajmował kolejno stanowiska: szefa Oddziału I (od 21 lipca 1919), zastępcy szefa sztabu (od 4 sierpnia 1919), szefa sztabu (od 12 czerwca 1920), szefa Wydziału IV Technicznego (od 18 lipca 1920) i ponownie zastępcy szefa sztabu (od 25 września 1921)[13][24].
2 listopada 1921 został odkomenderowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu doszkolenia[12][25]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 48. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 4 pułk piechoty Legionów[26]. Z dniem 1 października 1922, po ukończeniu kursu, uzyskał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział służbowy do 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa sztabu[27]. Z dniem 15 października tego roku przydzielony został do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie na stanowisko wojskowego komisarza kolejowego[28][29]. Następnie odbył praktykę na stanowisku dowódcy batalionu w 31 pułku pułku w Łodzi[30]. Z dniem 3 stycznia 1925 został przeniesiony w stan nieczynny, bez poborów, na przeciąg 8 miesięcy[31].
Z dniem 5 grudnia 1925 został przywrócony ze stanu nieczynnego do służby czynnej z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Oddziału IV SG na okres do 1 kwietnia 1926[32]. W czerwcu 1926 wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu 23 Dywizji Piechoty w Katowicach[33]. 12 kwietnia 1927 został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty[34]. W następnym miesiącu przeniesiony został do 81 pułku piechoty w Grodnie na stanowisko dowódcy II batalionu[35], a w listopadzie do 18 pułku piechoty w Skierniewicach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[36][37]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko szefa sztabu[38][39]. 15 grudnia 1930 przeniesiony został do 86 pułku piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy pułku[40][41][42]. 17 grudnia 1933 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty[43][44]. 28 sierpnia 1934 został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału IV Sztabu Głównego[45]. W październiku 1935 został przeniesiony do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko I oficera sztabu generała do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, generała brygady Stanisława Kwaśniewskiego[12]. 25 kwietnia 1938 został wyznaczony, a 8 maja objął stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie[40][46]. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej, w bitwie nad Bzurą[12][4]. 17 września 1939 dostał się do niewoli niemieckiej[40].
Przebywał kolejno w Oflagu X A Itzehoe, Oflagu VIII B Silberberg (fort Spitzberg), Oflagu IV C Colditz, Oflagu X C Lübeck i Oflagu VI B Dössel-Warburg[12]. Działał w obozowym ruchu oporu[4]. 1 kwietnia 1945 został uwolniony z niewoli przez Amerykanów, a 6 kwietnia 1945 przewieziony samolotem do Paryża[6]. Od tego dnia pozostawał w dyspozycji szefa Polskiej Misji Wojskowej[40]. 7 września 1947 został skreślony z rejestru oficerów polskich we Francji. 20 września wyjechał z Montluçon pociągiem repatriacyjnym do kraju[40]. Cztery dni później został zarejestrowany w Punkcie Przyjęcia PUR w Międzylesiu, a 28 października 1947 w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Kraków Miasto[47].
W 1970 na łamach Wojskowego Przeglądu Historycznego opublikował list „O 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w kampanii 1939 r. Uwagi i sprostowania dotyczące książki Ludwika Głowackiego (...)”[48].
Witold Jarno: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939. Łódź: Wydawnictwo „Ibidem”, 2001. ISBN 83-88679-10-4.
Marian Koral. płk dypl. w st. spocz. Władysław Smolarski. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (73), 1975. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Władysław Smolarski. O 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w kampanii 1939 r. Uwagi i sprostowania dotyczące książki Ludwika Głowackiego (...). „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 2 (53), 1970. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.