Data powstania Turan jest nieznana, jednak badania archeologiczne odkryły pozostałości pierwszej osady istniejącej w tym miejscu już w epoce żelaza. Najwyraźniej osada ta była w XII-XI wieku p.n.e. otoczona murem obronnym[1]. Kolejne ślady wioski pochodzą z okresu rzymskiego i bizantyjskiego (znana pod nazwą Tir’an). Wydaje się, że osada żydowska zanikła gdzieś przed podbojem arabskim w 637 roku, a pozostali mieszkańcy między VII a X wiekiem przeszli na Islam. Z tego okresu zachowały się pozostałości budynków oraz ceramika[2].
W 1517 roku Turan wraz z całą Palestyną przeszła pod panowanie osmańskie. Rejestr podatków z 1596 roku wspomina o wiosce, która była wówczas zamieszkała przez 48 muzułmańskich rodzin. Mieszkańcy płacili podatki z upraw pszenicy, jęczmienia, drzew oliwnych, drzew owocowych i hodowli kóz oraz pszczelarstwa[3]. W 1848 roku amerykański oficer William F. Lynch opisał Turan jako „miejsce ufortyfikowane”[4]. W 1875 roku, francuski podróżnik Victor Guérin odwiedził wioskę, która liczyła wówczas około 350 muzułmańskich mieszkańców i 200 „Greków”[5]. W 1881 roku towarzystwo Palestine Exploration Fund opisało Turan jako „kamienną wieś, częściowo zbudowaną z bazaltu, zawierającą około 300 mieszkańców, połowa chrześcijańskich, połowa muzułmańskich ... Miejscowość leży u stóp wzgórza i jest otoczona gajem oliwnym. Po stronie południowo-zachodniej jest dobre źródło”[6]. Po I wojnie światowej w 1918 roku Turan przeszła pod panowanie Brytyjczyków. Utworzyli oni w 1921 roku Brytyjski Mandat Palestyny. W poszukiwaniu skutecznego rozwiązania narastającego konfliktu izraelsko-arabskiego w dniu 29 listopada 1947 roku została przyjęta Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181. Zakładała ona między innymi, że wioska Turan miała znaleźć się w granicach nowo utworzonego państwa arabskiego[7]. Arabowie odrzucili tę Rezolucję i dzień później doprowadzili do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny. W trakcie jej trwania rejon wioski zajęły siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które sparaliżowały żydowską komunikację w całej okolicy. Podczas I wojny izraelsko-arabskiej wojska izraelskie przeprowadziły operację „Dekel” w trakcie której, w dniu 18 lipca zajęto Turan. W odróżnieniu od wielu wiosek w Galilei, Izraelczycy nie wysiedlili jednak mieszkańców Turan. Dzięki temu zachowała ona swoją arabską tożsamość[8]. Domy mieszkańców, którzy uciekli, zostały zajęte przez arabskich uchodźców z sąsiednich wsi. Wieś pozostawała pod wojskowym zarządem do 1966 roku[9]. W 1959 roku otrzymała status samorządu lokalnego[10][11].
Demografia
Zgodnie z danymi Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych w 2013 roku w Turan żyło ponad 12,8 tys. mieszkańców, w tym 87,3% Arabowiemuzułmanie i 12,7% Arabowie chrześcijanie. Jest to niewielkie miasteczko, którego populacja charakteryzuje się niewielkim, lecz stałym wzrostem liczebności. Według danych z 2011 roku przyrost naturalny w porównaniu do poprzedniego roku wyniósł 1,3%. W roku tym urodziło się 290 dzieci, a zmarło 255 osób (odnotowano 2 zgony niemowląt). Według danych za 2011 rok liczba zatrudnionych pracowników wynosiła 3565, a liczba osób pracujących na własny rachunek wynosiła 453. Średnie miesięczne wynagrodzenie w 2011 roku wynosiło 4737 ILS (średnia krajowa 7964 ILS). Zasiłki dla bezrobotnych pobierały 44 osoby, w tym 27 mężczyzn (średni wiek: 42 lata). Świadczenia emerytalne oraz rentowe pobierało 522 osób, a zapomogi społeczne 1528 osób[12][13].
Lokalna gospodarka opiera się głównie na handlu i rzemiośle. Część mieszkańców pracuje w rolnictwie, utrzymując się głównie z hodowli oliwek. Jednak większość mieszkańców dojeżdża do pracy w pobliskich strefach przemysłowych.
Transport
Z miasteczka wyjeżdża się na południe na drogę ekspresową nr 77, którą jadąc na zachód dojeżdża się do miejscowości Kefar Kanna lub na wschód do skrzyżowania z drogą nr 65. W 2011 roku w miejscowości było zarejestrowanych 3533 pojazdów silnikowych, w tym 2422 samochodów osobowych (średnia wieku samochodów prywatnych wynosiła 9 lat). W roku tym w mieście doszło do 4 wypadków drogowych[12].
Architektura
Pierwotnie była to wieś rolnicza, jednak wraz ze wzrostem liczebności mieszkańców zaprzestano gospodarki rolnej. Kolejne domy budowano w sposób chaotyczny, bez zintegrowanej infrastruktury, która umożliwiałaby korzystanie z budynków publicznych i usług komunalnych.
Edukacja i sport
W miejscowości znajdują się 3 szkoły podstawowe oraz szkoła edukacji specjalnej. W 2011 roku w 101 klasach uczyło się 2,9 tys. uczniów. Średnia uczniów w klasie wynosiła 29[12]. W północno-zachodniej części miasteczka jest boisko do piłki nożnej.
Religia
W Turan są trzy kościoły chrześcijańskie (rzymskokatolicki, greckokatolicki i baptystyczny) oraz dwa meczety (Salah a-Din i Sadik Abu Bakr).
Przypisy
↑Abdalla Massarwa: Tur‘an Final Report. [w:] Hadashot Arkheologiyot – Excavations and Surveys in Israel [on-line]. 2010-09-26. [dostęp 2015-01-16]. (ang.).
↑Abdalla Mokary: Tur‘an Final Report. [w:] Hadashot Arkheologiyot – Excavations and Surveys in Israel [on-line]. 2009-12-30. [dostęp 2015-01-16]. (ang.).
Victor Guérin: Description Géographique Historique et Archéologique de la Palestine. Paris: Imprimé par autorisation de l'empereur à l'Impr. impériale, 1880.
Wolf-Dieter Hütteroth, Kamal Abdulfattah: Historical Geography of Palestine, Transjordan and Southern Syria in the Late 16th Century. Erlangen: Erlanger Geographische Arbeiten, 1977. ISBN 3-920405-41-2.