Miejscowość leży na wysokości od 180 do 360 metrów n.p.m. na północnych stokach masywu górskiego Har Turan (548 m n.p.m.), w południowo-wschodnim krańcu Doliny Bejt Netofa W Dolnej Galilei. Zbocza góry Har Turan są porośnięte lasem Tir'an. W odległości około 2,5 km na północy, po drugiej stronie doliny, wznoszą się Har Jatwat (do 500 m n.p.m.)[1]. Dno doliny jest całkowicie płaskie i leży na wysokości około 150 metrów n.p.m. Do doliny spływają strumienie i potoki z okolicznych wzgórz, dzięki czemu jest ona wypełniona żyznymi osadami. W przeszłości stanowiła teren bagnisty, regularnie zalewany podczas pory deszczowej[2]. Przez środek doliny przebiega kanał wodociągowy Mekorot, który doprowadza wodę z jeziora Tyberiadzkiego do położonego w zachodniej części doliny niewielkiego zbiornika retencyjnego Eszkol. Otwarty kanał ma długość 17 km, szerokość wynosi 19,4 metra, szerokość dna 12 m i głębokość 2,6 m[3].
Historia
Pierwotnie w miejscu tym istniały dwie odrębne arabskie wioski Bu'ejne[4] i Nudżejdat[5]. Pierwsza z nich (Bu'ejne) według lokalnej tradycji wywodzi się od starożytnego miasta Beit Anat (hebr. בית ענת). Było ono wymieniane w starożytnych tekstach ugaryckich. W XIX wieku wioskę odwiedził francuski podróżnik Victor Guérin, który opisał ją następującymi słowami:
„Na szczycie wzgórza, na którym była położona wioska, znajdował się mały meczet, zorientowany z zachodu na wschód, przeciwnie do kierunku wznoszenia domów przez muzułmanów. Być może został on wzniesiony na podstawie wcześniejszego kościołachrześcijańskiego (...) Liczba mieszkańców nie przekracza obecnie 150 osób”[6].
Natomiast wioska Nudżejdat została utworzona na przełomie XII i XIII wieku przez arabskich żołnierzy Saladyna. Później osiedliło się tutaj beduińskie plemię al-Nudżejdat pochodzące z regionu Nadżd w Arabii Saudyjskiej[7]. Obie wioski istniały obok siebie i na przestrzeni wieków powoli się rozwijały. Pod koniec I wojny światowej w 1918 roku cała Palestyna przeszła pod panowanie Brytyjczyków, którzy w 1922 roku formalnie utworzyli Brytyjski Mandat Palestyny. W poszukiwaniu skutecznego rozwiązania narastającego konfliktu izraelsko-arabskiego w dniu 29 listopada 1947 roku została przyjęta Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181. Zakładała ona między innymi, że tutejsze wioski Bu'ejne i Nudżejdat miały znaleźć się w granicach nowo utworzonego państwa żydowskiego[8]. Arabowie odrzucili tę Rezolucję i dzień później doprowadzili do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny. W trakcie jej trwania okolice wiosek zajęły siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które paraliżowały żydowską komunikację w rejonie. Dopiero podczas I wojny izraelsko-arabskiej w październiku 1948 roku wojska izraelskie przeprowadziły operację „Hiram”, w trakcie której zajęły obie wioski. W odróżnieniu od wielu innych arabskich osad w Galilei, ich mieszkańcy nie zostali wysiedleni. Dzięki temu zachowały one swój arabski charakter[9]. Stopniowo rozrastały się, i w 1980 roku Bu'ejne otrzymała status samorządu lokalnego. Następnie, w 1987 roku dołączono do niej sąsiednią wioskę Nudżejdat. Równocześnie zmieniono nazwę miejscowości na Bu’ejne Nudżejdat[10]. W kolejnych latach nastąpiła gwałtowna rozbudowa miasteczka, które z dwóch odrębnych wiosek utworzyło jednolity obszar zabudowany[6].
Demografia
Według danych Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych w 2011 roku w Bu’ejne Nudżejdat żyło ponad 8 tys. mieszkańców, z czego 99,9% stanowili Arabowie muzułmanie (reszta to inne narodowości). Jest to niewielkie miasteczko, którego populacja charakteryzuje się niewielkim, lecz stałym wzrostem liczebności. Według danych z 2011 roku przyrost naturalny w porównaniu do poprzedniego roku wyniósł 2,1%. W roku tym urodziło się 187 dzieci, a zmarły 172 osoby (odnotowano 2 zgony niemowląt). Według danych za 2010 rok liczba zatrudnionych pracowników wynosiła 2493, a liczba osób pracujących na własny rachunek wynosiła 167. Średnie miesięczne wynagrodzenie w 2010 roku wynosiło 4369 ILS (średnia krajowa 7522 ILS). Zasiłki dla bezrobotnych pobierały 53 osoby, w tym 35 mężczyzn (średni wiek: 38 lat). Świadczenia emerytalne oraz rentowe pobierało 251 osób, a zapomogi społeczne 1190 osoby[11].
Lokalna gospodarka opiera się głównie na handlu i rzemiośle. Część mieszkańców dojeżdża do pracy w pobliskich strefach przemysłowych. Niewielka strefa przemysłowa znajduje się na wschód od miasteczka.
Miejscowość jest położona na zupełnym uboczu, w oddaleniu od głównych arterii komunikacyjnych Dolnej Galilei. Z miejscowości wyjeżdża się na wschód drogą nr 785, którą dojeżdża się do drogi nr 65. Jadąc nią na północ dojeżdża się do miejscowości Ajlabun, lub jadąc na południe do skrzyżowania z drogą prowadzącą na zachód do wioski Micpe Netofa. Jadąc dalej drogą nr 65 na południe dojeżdża się do skrzyżowania z drogą ekspresową nr 77. Lokalna droga prowadzi na południowy zachód do wioski Uzajr. Głównym środkiem transportu publicznego są lokalne autobusy linii Kavim. Przez cały dzień autobusy regularnie odjeżdżają do Tyberiady[1].
W 2011 roku w miejscowości było zarejestrowanych 2107 pojazdów silnikowych, w tym 1594 samochodów osobowych (średnia wieku samochodów prywatnych wynosiła 10 lat). W 2011 roku doszło tutaj do 2 wypadków samochodowych[11].
Architektura
Miejscowość składa się z dwóch osiedli mieszkaniowych (Bu'ejne i Nudżejdat), które nie posiadają zintegrowanej infrastruktury, która umożliwiałaby korzystanie z budynków publicznych i usług komunalnych. Zabudowa powstała chaotycznie i składa się z niewielkich jednorodzinnych domów.
Edukacja
Zgodnie z danymi Izraelskiego Centrum Danych Statystycznych w Bu’ejne Nudżejdat mieści się 5 przedszkoli oraz 4 szkoły podstawowe. W 2011 roku w 96 klasach szkolnych uczyło się prawie 2,5 tys. uczniów, w tym prawie 1,4 tys. w szkołach podstawowych. Średnia liczba uczniów w klasie wynosiła 24[11]. Jest tu także szkoła edukacji specjalnej al-Rahma oraz centrum terapeutyczne i edukacji specjalnej.
Sport i rekreacja
Miejscowość posiada własne boisko do piłki nożnej. Również przy szkołach są położone sale gimnastyczne oraz mniejsze boiska sportowe.