Pochodził z wielkopolskiego rodu Zarembów. Jego ojcem był Bogusław Starszy ze Strzelina, kasztelan najpierw Ryczyna, a później Niemczy. Miał trzech braci Racława zwanego Drzemlikiem, kasztelana ryczyńskiego, Deczkę, podczaszego wrocławskiego, a później kasztelana zamku Tiefensee koło Grotkowa oraz Bogusława Młodszego, kasztelana otmuchowskiego. Jego wujem był poprzedni konsekrowany biskup wrocławski Tomasz I ze śląskiego rodu Jeleńczyków.
Bardzo możliwe, że Tomasz odbył studia prawnicze w Bolonii, brak jednak na ten temat jednoznacznych przesłanek[1]. Wiadomo, że był kapelanem kardynała Giacomo Savelli.
Od 1250 roku, a na stałe od 1258 spotykamy Tomasza II w otoczeniu wuja Tomasza I. Został wybrany archidiakonemopolskim 19 marca 1264 r., a następnie w 1268 r. kustoszem katedralnym wrocławskim. W czasie administrowania diecezją przez Władysława salzburskiego Tomasz nie znajdował się w otoczeniu biskupa, lecz najprawdopodobniej w opozycji[2]. W 1270 r. kapituła wybrała go biskupem wrocławskim.
W czasie swych rządów zabiegał o uzyskanie przez Kościół suwerenności od władzy książęcej, tocząc długotrwałe spory z księciem wrocławskim Henrykiem IV Probusem, w związku z czym musiał uchodzić ze stolicy diecezji do Raciborza. Przeprowadził dwukrotnie synod diecezjalny (1279, 1290). Uczestniczył w Soborze Lyońskim II w 1274 r.