Szlak narciarski – rodzaj szlaku turystycznego przeznaczonego dla narciarzy, oznaczonego specjalnymi symbolami wyznaczającymi jego przebieg i ułatwiającymi odnalezienie właściwej drogi.
W przypadku szlaków podejściowych i grzbietowych ich przebieg pokrywa się zazwyczaj ze szlakami pieszymi górskimi.
Znakowanie
W Polsce przyjęte jest oznaczanie szlaku narciarskiego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, umieszczanych na drzewach, murach, skałach, tyczkach kierunkowych (ustawianych w terenie otwartym). Dwa zewnętrzne paski są barwy pomarańczowej, natomiast środkowy jest wypełniony czarną, czerwoną, zieloną lub niebieską farbą. Podstawowy znak ma wymiary 9x15 cm.
Kolor, którym oznaczony jest szlak ma związek z trudnością szlaku dla narciarza, w przeciwieństwie do oznaczeń szlaków pieszych, gdzie kolor nie określa stopnia trudności trasy.
Stopnie trudności szlaku narciarskiego ustalono biorąc pod uwagę nachylenie trasy w profilu podłużnym. Przy ocenie stopnia trudności konkretnej trasy ważne są ponadto ukształtowanie terenu, zalesienie, zabudowania oraz inne obiekty znajdujące się w bezpośredniej bliskości. Ostateczny stopień trudności trasy ustala GOPR lub TOPR. Oznaczenia przedstawiają się następująco[1]:
Stopień trudności
Trasy
Oznakowanie kolorem
Nachylenie w profilu podłużnym
średnie
maksymalne
A
bardzo łatwe
zielony (nie obowiązuje od 2011r)
do 15% (9°)
21% (12°)
B
łatwe
niebieski
17-21% (10-12°)
30% (17°)
C
trudne
czerwony
21-29% (12-16°)
40% (22°)
D
bardzo trudne
czarny
ponad 29% (16°)
53% (28°)
Znakowanym szlakom narciarskim może towarzyszyć odpowiednia infrastruktura turystyczna: tablice z opisem szlaku, jego długością, a także znaki ostrzegawcze dla narciarzy (trójkątne o żółtym tle).