1611 – poślubia Zofię z Dąbrowicy, córkę Jana Firleja, podskarbiego wielkiego koronnego,
1613 – odbiera różnowiercom kościół w Wodzisławiu[4]; za zezwoleniem biskupa Piotra Tylickiego Samuel Lanckoroński dał prezentę na trzy lata komendarzowi, księdzu Bartłomiejowi[5]
1618 – otrzymuje od króla nominację na kasztelanawiślickiego oraz starostwo małogoskie; jest dobrodziejem szpitala dla ubogich w Małogoszczu zwanego Betanią i kościoła,
16 lutego 1620 – czyni zapis, na mocy którego ubodzy dostawali kwartalnie 1 złoty polski, uposaża też szkołę małogoską[6]
1621 – wyjeżdża do Padwy i zapisuje się na uniwersytet; jednakże jeszcze w tym samym roku stawia się do Lwowa na pospolite ruszenie zbierające się przeciw Turkom[7]; w tym samym roku z fundacji Samuela Lanckorońskiego rozpoczęto w Wodzisławiu budowę nowego, murowanego kościoła pw. św. Marcina. W jego podziemiach wybudowano kryptę z przeznaczeniem na rodową nekropolię[8]
1624 – otrzymuje dla żony prawo wspólności na starostwie małogoskim; wśród żon Lanckorońskich Zofia Firlejówna należała do kobiet o wielkiej powadze i autorytecie, była m.in. fundatorką Bractwa Różańcowego w Wodzisławiu[9]
1631 – wysłuchuje skarg Koniecpolskich na służbę, która miała dokonać jakiegoś napadu
↑Anna Drohiczyńska była drugą żoną Hieronima (pierwszą była Zofia Dembińska h. Rawicz, kasztelanka krakowska)
↑w domu Zadorów panował kult do książek i dzieł sztuki, a zwłaszcza obrazów
↑W roku 1551 Jan Lanckoroński (pradziad Samuela) zmienił kościół na zbór kalwiński
↑obowiązkiem jego było utrzymywanie wikarego, nauczyciela szkoły i dzwonnika oraz sprawowanie opieki nad szpitalem dla ubogich. Ze swej strony Samuel Lanckoroński obiecał 200 złotych rocznie dla komendarza oraz zgodę na utrzymywanie przez niego zagrody przy domu i ogrodu przy gościńcu jędrzejowskim
↑Rektorowi szkoły i jego pomocnikowi, z obowiązkiem śpiewania w kościele parafialnym, zapisał 2 złote kwartalnie
↑na wieść o zawarciu pokoju pod Chocimiem szlachta rozjechała się do domów
↑Budowa trwała 43 lata. Kościół konsekrował w roku 1664 biskup Mikołaj Oborski, sufragan krakowski
↑zachowały się opisy jej umartwień a szczególnie długich i ciężkich postów
↑Suffragia Woiewodztw y Ziem Koronnych, y W. X. Litewskiego, Zgodnie ná Naiásnieyssego Władisława Zygmunta ... roku 1632 ... Woiewodztwo Krákowskie., s. A3.
↑w 1636 jest mediatorem i świadkiem przy ostatecznym podziale majątku Zbigniewa
↑w sądzie grodzkim zarzucano mu, że pobierał podatek z domów stojących na gruncie kościelnym i że zabronił plebanowi i jego poddanym wyrębu lasu należącego do kościoła, a także że dziesięciny ze wsi Cieślezabrał i oddać nie chce
↑Podczas lustracji w 1775 dwór starosty w Cieślach przedstawiony był już w złym stanie technicznym, chociaż nazwany był pałacem z 4 oficynami. Złożony był z czterech pokoi i dwóch komnat. Niedaleko niego znajdowały się budynki gospodarcze, stajnia, dwie stodoły, obora
↑pochowany został w rodowej nekropolii w Wodzisławiu, a kazanie podczas pogrzebu wygłosił przeoropatowskichdominikanów, ksiądz Tomasz Purzecki
Bibliografia
S. Cynarski, Dzieje rodu Lanckorońskich z Brzezia od XIV do XVIII wieku. Sprawy kariery urzędniczej i awansu majątkowego, PWN, Warszawa-Kraków 1996, s. 162-164