W czasie studiów, w latach 1905–1911, brał aktywny udział w akcji gromadzenia estońskich pieśni ludowych, zainicjowanej przez Estońskie Towarzystwo Studenckie(inne języki) i zorganizowanej przez Oskara Kallasa[2]. W 1912 wrócił do Tallinna, gdzie dawał prywatne lekcje gry fortepianowej i teorii muzyki. Występował też z recitalami organowyymi oraz w roli akompaniatora[2][3]. Na rok przed swoją śmiercią w 1919 został powołany w skład wykładowców nowo powstającego Konserwatorium w Tallinnie. Wykładał tam grę organową i teorię muzyki[2][3].
Twórczość
Süda popierał dążenia Marta Saara i Cyrillusa Kreeka do stworzenia narodowego stylu w muzyce estońskiej. W wielu jego kompozycjach słychać intonacje estońskiego folkloru. Jego idom charakteryzuje się bogatym kontrapunktem i złożonym, barwnym brzmieniem na bazie polifonii[1].
Komponował niemal wyłącznie utwory organowe, jego kompozycje zebrane w siedmiu opusach stanowią istotny wkład w kształtowanie się estońskiej muzyki organowej[2]. Najlepsze jego kompozycje, takie jak Ave Maria (1914) oraz Preludium i Fuga g-moll (1914–1920), są dowodem mistrzowskiego opanowania formy muzycznej i doskonałej znajomość instrumentu[1]. Jedyne jego dzieło chóralne, Linakatkuja (1913) jest pierwszą estońską fugąchorałową opartą na muzyce ludowej[1][2].
↑ abcdefghiPeeter Süda. [w:] Estonian Music Information Centre [on-line]. [dostęp 2018-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-13)]. (ang. • est.).
↑ abc Urve Lippus: Süda, Peeter. [w:] Oxford Music Online. Grove Music Online [on-line]. 2001-01-20. [dostęp 2018-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-13)]. via Oxford University Press. (ang.).
Bibliografia
Urve Lippus: Süda, Peeter. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. S. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).