Od połowy XVI wieku do 1620 roku kościół znajdował się w rękach arian. W 1620 roku Arian z Olbierzowic wypędził Jan Zbigniew Ossolińskiwojewoda sandomierski, który nabył wieś szesnaście lat wcześniej. W 1632 roku kościół został przekazany przez Jerzego Ossolińskiego, syna Jana Zbigniewa, w administrację Dominikanów z klasztoru w Klimontowie. Parafią i folwarkiem od tego czasu zarządzał przeor Dominikanów przez komendarza rezydującego na stałe w Olbierzowicach. Ostatnim komendarzem przed skasowaniem klasztoru był ks. Firmin Latosiewicz, zmarły i pochowany w Olbierzowicach[3].
W XVIII wieku obok kościoła została wzniesiona drewniana dzwonnica.
Cmentarz parafialny założony został w 1764 roku przez plebana Jana Wolińskiego.
W 1787 roku parafia liczyła 1 915 wiernych (579 mężczyzn, 565 kobiet, 174 dzieci w wieku od 7 lat, 597 dzieci w wieku do 7 lat). Oprócz tego parafię zamieszkiwał 1 dysydent oraz 100 Żydów (25 mężczyzn, 27 kobiet, 48 dzieci)[4].
W 1818 roku parafia została przeniesiona do nowo utworzonego dekanatu staszowskiego w nowo utworzonej Diecezji Sandomierskiej. W wyniku reorganizacji Diecezji Sandomierskiej w 1867r, parafia trafiła do dekanatu sandomierskiego.
W 1886 roku parafia liczyła 3010 wiernych.
Stary kościół drewniany został rozebrany w 1910 roku pod budowę nowego kościoła. Z drewna pozyskanego z rozbiórki, zbudowano w 1911 roku obszerną wikarówkę. Od strony placu kościelnego front budynku miał 4 okna i obszerny ganek. Wikarówka dotrwała do 1990 roku. Na jej miejscu po splantowaniu terenu obecnie istnieje parking.
W dniu 10 sierpnia 1910 roku kamień węgielny pod budowę nowego kościoła poświęcił biskupsandomierskiMarian Józef Ryx. Akt erekcyjny wraz z monetami i gazetami zamurowano w szklanym pojemniku za głównym ołtarzem. Miejsce to jest oznaczone płytą z wyrytym krzyżykiem i datą „1910”. Konsekracja nowego kościoła nastąpiła 14 września 1935 przez biskupa Pawła Kubickiego[5].
W 1929 roku parafia liczyła 5367 wiernych. W jej skład wchodziły wsie: Budy, Gilówka, Górki, Jurkowice, Konary, Kolonia Konarska, Nawodzice, Nowa Wieś, Olbierzowice, Pełczyce Dolne i Górne, Ułanowice, Witowice, Wola Konarska[3].
Decyzją nr 2127 z dnia 6 czerwca 1936r Kanclerza Kurii Diecezjalnej Sandomierskiej wieś Rybnica została przeniesiona do parafii sulisławickiej.
W 1987 roku dzięki staraniom ówczesnego księdza proboszcza Andrzeja Wołczyńskiego i ofiarnej pracy mieszkańców Nawodzic, wybudowano filialną kaplicę pw. Matki Bożej Królowej Polski[6].
Proboszczowie
Augustyn – wymieniany w 1326 roku
Mikołaj - wymieniany w 1418 roku
Zbigniew Ruszecki – do 1571 roku – rezygnacja z powodu ożenku
↑Inwentarz drewnianej architektury sakralnej w Polsce; Zeszyt 1a; Kościoły w Małopolsce XV wieku (Mogiła, Olbierzowice, Zborówek); Opracował Ryszard Brykowski; Wrocław 1983.
↑Jan Długosz, Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis, tom II, str. 349
↑ks. Bolesław Kumor „Spis ludności Diecezji Krakowskiej prymasa Michała Jerzego Poniatowskiego z 1787 roku”, T. 38, Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne, Ośrodek Archiwów, Bibliotek i Muzeów Kościelnych przy KUL, Lublin 1979, s. 161, ISSN2545-3491
↑ abAkta parafii w Olbierzowicach (1859-1983). Archiwum Diecezji Sandomierskiej. Sygnatura PS-259.
↑Dokumenty parafii w Olbierzowicach z lat 1418 - 1733. Archiwum Diecezji Sandomierskiej.
↑Jan Wiśniewski „Dekanat sandomierski”, Wydawnictwo Jedność 2000r, s. 115, ISBN 83-7224-241-0.
↑Opisanie stanu kościoła parafialnego i plebanii olbierzowskiej R. P. 1791. Dnia 16 maja, Źródła do dziejów niektórych osad małopolskich \(litery N\-R\) 15\-19 w., Archiwum Kapituły Kolegiackiej i Katedralnej w Sandomierzu, str. 48 - 58, sygn. 669
Bibliografia
Jan Wiśniewski „Dekanat sandomierski”, Wydawnictwo Jedność 2000r, ISBN 83-7224-241-0.
Inwentarz drewnianej architektury sakralnej w Polsce; Zeszyt 1a; Kościoły w Małopolsce XV wieku (Mogiła, Olbierzowice, Zborówek); Opracował Ryszard Brykowski; Wrocław 1983