Jest kilka interpretacji nazwy Osnabrück i jej pochodzenia. Pierwsza część „Osna-” może wiązać się z dolnoniemieckim „Osse” (wół), lub „Hase” – nazwą rzeki przepływającej przez historyczną część miasta. Może mieć też związek ze starą nazwą Lasu TeutoburskiegoOsning. Druga część nazwy miasta – „Brück” oznacza most.
W mieście rozwinął się przemysł metalowy, maszynowy, samochodowy, elektrotechniczny, papierniczy, włókienniczy oraz spożywczy[2].
Historia
Początki dziejów miasta Osnabrück sięgają VII wieku. Około roku 780 powstała osada na terenie dzisiejszego rynku i kościoła katedralnego. Założenie miasta wiąże się z Karolem Wielkim, królem, a następnie cesarzem Franków. Prawdopodobnie w roku 804 została założona przez tegoż władcę szkoła Gymnasium Carolinum(inne języki), która była w tym czasie jedną z pierwszych tego rodzaju. Weryfikacja dokumentu i data zapisu budzi jednak dyskusje. Przed 803 miasto stało się siedzibą biskupstwa Osnabrücku, jednego z pierwszych na terenie Dolnej Saksonii.
W 889 król Arnulf z Karyntii nadał miejscowości szereg przywilejów handlowych, celnych oraz prawo bicia własnej monety. Osnabrück jako „miasto” jest wzmiankowane dopiero w ewidencji z 1147. Wkrótce potem, w 1157, cesarz Fryderyk I Barbarossa przyznał uprawnienie do budowy fortyfikacji (Befestigungsrecht). Do dzisiaj zachowały się fragmenty większości wież, które były częścią średniowiecznych umocnień. Od XII wieku Osnabrück stało się członkiem Hanzy, ponadto należało do Federacji Miast Westfalii.
W XVI wieku miasto było miejscem licznych procesów o czary. Największe nasilenie przypada pomiędzy latami 1561 i 1639. W roku 1582 za urzędu burmistrza Hammachera (1565–1588) zginęły 163 kobiety posądzone o czary, większość z nich spalono na stosie. Za urzędu burmistrza dr. Pelstera w latach 1636–1639 zginęło ponad 40 kobiet. W sumie w wyniku procesów o czary zginęło 276 kobiet i 2 mężczyzn.
Ratusz – późnogotycki, wzniesiony w latach 1487 i 1512, pełniący do dziś swoją dawną funkcję. Na elewacji wejściowej zespół późnogotyckich figur, wśród nich rzeźba Karola Wielkiego. Wewnątrz m.in. Izba Pokoju (Friedenssaal) – miejsce podpisania historycznego pokoju westfalskiego kończącego wojnę trzydziestoletnią.
Katedra św. Piotra (Dom St. Peter) – romańska, rozbudowana w XVI wieku. Zabytkowy wystrój tworzą m.in. romański krucyfiks z 1220 r.i romańska chrzcielnica z 1230. Obok katedry skarbiec z cennymi zbiorami średniowiecznego złotnictwa.
Kościół NMP (Marienkirche) – gotycki z XIV wieku
Bucksturm – najstarsza zachowana baszta, część miejskich obwarowań. W XVI w. stanowiła więzienie dla kobiet posądzonych o czary.