Urodził się w rodzinie urzędniczej. W 1936 ukończył studia w instytucie transportu kolejowego w Leningradzie, uzyskując tytuł inżyniera energetyka. Pracował w zawodzie do 1945, równocześnie służąc jako hipodiakon kolejnych metropolitów leningradzkich. 17 czerwca 1945 metropolita leningradzki Grzegorz wyświęcił go na diakona, zaś 12 maja 1946 – na kapłana, kierując go do pracy duszpasterskiej w różnych cerkwiach Leningradu. W tym samym roku Nikołaj Fomiczow podjął również w trybie eksternistycznym naukę w seminarium duchownym w Leningradzie, którą ukończył w 1950 z tytułem kandydata nauk teologicznych. Od 1950 do 1952 był proboszczem parafii św. Włodzimierza w Lisim Nosie, zaś od 1952 do 1953 – parafii Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Pietrozawodsku. Następnie od 1953 do 1956 był proboszczem parafii przy soborze Przemienienia Pańskiego w Żytomierzu, proboszczem soboru w Wielkich Łukach (1956-1958), służył w cerkwiach w Nowej Ładodze (1958-1960) i ponownie w Leningradzie (1960-1962).
W 1963 przeniesiony na katedrę ryską i łotewską, sprawował urząd przez trzy lata, do momentu ponownego przeniesienia do eparchii archangielskiej i chołmogorskiej. Następnie od 1977 do 1982 kierował eparchią kałuską i borowską, od 1977 jako arcybiskup. Od 1982 do 1984, gdy odszedł w stan spoczynku, był arcybiskupem permskim i solikamskim. Żył od tej pory w Leningradzie, regularnie odprawiał nabożeństwa w cerkwi Włodzimierskiej Ikony Matki Bożej w tym mieście oraz w cerkwi św. Pantelejmona w Siestroriecku. Zmarł po krótkiej chorobie w 1995 i został pochowany na cmentarzu Ławry św. Aleksandra Newskiego.