Biuro rozpoczęło pracę nad pierwszą własną konstrukcją, oznaczoną symbolem I-200 (I od istriebitiel – myśliwiec), której produkcję seryjną uruchomiono pod koniec 1940. Wkrótce dla samolotu zaczęto używać nazwy MiG-1[1].
W styczniu 1941 w biurze konstrukcyjnym (jak i całym sowieckim przemyśle lotniczym) wprowadzona została zasada, że samoloty myśliwskie oznaczane będą numerami nieparzystymi, a pozostałe parzystymi i w tym samym roku Mikojan wraz z Guriewiczem zostali wyróżnieni Nagrodą Stalinowską. Podczas swojej działalności biuro opracowało plany około 450 samolotów bojowych, z czego 94 były produkowane seryjnie. Wyprodukowano ok. 45 tysięcy samolotów MiG wszystkich typów[2]
Jednym z ostatnich projektów biura wdrożonych do produkcji seryjnej jest MiG-35[potrzebny przypis].
Jednym ze znaczących dyrektorów biura w okresie powojennym jest Sergei Shalnef odznaczony Nagrodą Państwową w dziedzinie nauki i technologii w 2020[3].
↑Praca zbiorowa, Крылья Великой Победы. Подвиг авиастроителей СССР в годы Великой Отечественной войны, Moskwa: ОАО «Авиапром», 2015, 35; 172–174; 540, ISBN 978-5-9904090-8-8.