W 1927 przyjęty do Korporacji AkademickiejAragonia we Lwowie, w roku akademickim 1928/29 pełnił funkcję wiceprezesa. Po ukończeniu studiów pracował w Szpitalu Ubezpieczeń Społecznych we Lwowie, a od lutego 1939 jako asystent na Oddziale Chirurgii Dziecięcej Miejskiego Szpitala im. św. Zofii.
II wojna światowa
Z dniem 1 września 1939 został zmobilizowany w stopniu porucznika lekarza i wyznaczony ordynatorem Oddziału Chirurgicznego Szpitala Wojennego nr 604 we Lwowie. Po zajęciu Lwowa przez Rosjan, od 23 września 1939 był asystentem w Klinice Chirurgii Ogólnej Lwowskiego Państwowego Instytutu Medycznego oraz na Oddziale Ortopedii i Chirurgii Dziecięcej Szpitala Powszechnego im. św. Zofii. W 1944 objął stanowisko starszego asystenta Kliniki Chirurgii Ogólnej Lwowskiego Państwowego Instytutu Medycznego. Podczas II wojny światowej służył również w konspiracji w szeregach w Armii Krajowej, gdzie sprawował funkcję zastępcy szefa Służby Zdrowia Okręgu Lwów AK (1941-1944). 16 listopada 1944 powołano go do ludowego Wojska Polskiego w stopniu porucznika z przydziałem na naczelnego chirurga Oddziału Chirurgicznego 66 Szpitala Ewakuacyjnego, początkowo w Lublinie, a następnie w Poznaniu. W tym okresie pracował jednocześnie na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.
Lata powojenne
W latach 1945–1946 był kolejno naczelnym chirurgiem Szpitala Wojskowego w Poznaniu i ordynatorem (kierownikiem) Oddziału Chirurgicznego Szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie, po czym przeszedł do rezerwy w stopniu majora. W 1946 został starszym asystentem w Centralnym Instytucie Chirurgii Urazowej w Szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie, natomiast w 1948 objął stanowisko adiunkta III Kliniki Chirurgiczno-Ortopedycznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego[1]. W marcu 1947 uzyskał stopień naukowy doktora na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wrocławskiego (promotorem jego pracy doktorskiej był prof. Wiktor Bross), a w grudniu 1951 doktora habilitowanego na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Warszawie. Od 1948 był członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego z siedzibą w Brukseli, jako delegat Ministerstwa Zdrowia brał udział w zjazdach tego towarzystwa w Londynie (1948), we Włoszech (1953), w Bernie (1954) i w Rzymie (1955).
W 1952 wyznaczono go kierownikiem Katedry i Kliniki Chirurgii Ortopedycznej Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu i katowickim konsultantem wojewódzkim w zakresie ortopedii i traumatologii narządów ruchu. Od 1952 był profesorem kontraktowym, a od października 1954 do sierpnia 1957 pełnił funkcję rektora Śląskiej Akademii Medycznej. Również w 1954 otrzymał decyzją Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej dla Pracowników Nauki tytuł profesora nadzwyczajnego Śląskiej Akademii Medycznej. 20 stycznia 1957 jako bezpartyjny został wybrany na posła na Sejm PRL z okręgu wyborczego 90 w Zabrzu, w którym był zastępcą przewodniczącego Komisji Zdrowia i Kultury Fizycznej (do 1961).
W lipcu 1957 powołano go z rezerwy do czynnej służby wojskowej w stopniu pułkownika i wyznaczono naczelnym chirurgiem Wojska Polskiego w Departamencie Służby Zdrowia MON oraz kierownikiem naukowym Kliniki Ortopedyczno-Urazowej Oddziału Chirurgicznego Szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej (od 1958). Na mocy uchwały Rady Państwa z 7 października 1958 awansował na generała brygady. W okresie od października 1958 do lutego 1965 był pierwszym komendantem-rektorem Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi, będąc równocześnie naczelnym chirurgiem WP i kierownikiem Kliniki Ortopedii i Chirurgii Urazowej 2 Centralnego Szpitala Klinicznego Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie. Od 1960 do 1984 pełnił funkcję krajowego konsultanta do spraw ortopedii i traumatologii. 18 lipca 1963 otrzymał na mocy uchwały Rady Państwa PRL tytuł naukowy profesora zwyczajnego nauk medycznych. W lutym 1965 na własną prośbę został zwolniony z funkcji komendanta WAM z pozostawieniem na stanowisku szefa Katedry Chirurgii Kostno-Urazowej i Ortopedii z kliniką. W styczniu 1966, w związku z przejściem do pracy w cywilnej służbie zdrowia został zwolniony z zawodowej służby zdrowia i przeniesiony do rezerwy z dniem 25 marca 1966.
W latach 1966–1979 był kierownikiem Katedry i Kliniki Ortopedycznej Akademii Medycznej w Warszawie, równocześnie kierując Kliniką Ortopedyczną 2 Centralnego Szpitala MON. Działał w wielu instytucjach naukowych, zarówno w kraju, jak i zagranicą. Był członkiem komitetów redakcyjnych wielu czasopism medycznych. Był m.in. przewodniczący Krajowego Zespołu ds. Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu (1966-1986), członkiem Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia i Opieki Społecznej (1974-1978), przewodniczącym Zrzeszenia Polskich Towarzystw Lekarskich (1970-1974), przewodniczącym Zespołu VI w Instytucie Leków w Warszawie (1966-1981), członkiem Rady Głównej Centrum Kształcenia Podyplomowego WAM w Warszawie (od 1978), członkiem Rady Głównej Wydawnictwa Lekarskiego PZWL w Warszawie (1972-1974) oraz prezesem Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego (przez cztery kadencje w latach 1961-1972). W latach 1974–1985 był członkiem Rady Naczelnej ZBoWiD. W 1983 został członkiem Rady Krajowej PRON[2].
W 1973 otrzymał (jako pierwszy w historii uczelni) tytuł doktora honoris causa Wojskowej Akademii Medycznej w Łodzi, a w 1996 Śląskiej Akademii Medycznej. Opracował własną metodę leczenia niestabilności stawu rzepkowo-udowego: operację Hausera-Garlickiego. Był autorem około 85 prac naukowych i publikacji z zakresu chirurgii urazowej, ortopedii i traumatologii narządów ruchu, promotorem blisko 30 przewodów doktorskich i opiekunem kilku habilitacji. Był członkiem honorowym i zwyczajnym radzieckich, czeskich i bułgarskich towarzystw lekarskich. W marcu 1997 w sali Leopoldyńskiej Uniwersytetu Wrocławskiego odbyła się uroczystość odnowienia dyplomu doktorskiego prof. Garlickiego po 50. latach.
Mieszkał w Warszawie. Interesował się historią sztuki i malarstwem. W 1935 zawarł związek małżeński ze Stanisławą z domu Goetz (1909-2002), mieli dwóch synów, Janusza (który także został ortopedą) i Marka[3].
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (10 lipca 1998 postanowieniem prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego „w uznaniu wybitnych zasług dla medycyny polskiej, za osiągnięcia w długoletniej pracy naukowej i dydaktycznej oraz za działalność publiczną i społeczną”)[4]
Dr Irena Komasara, dr Alfred Puzio. „Marian Mieczysław Garlicki (1908-1922).” Centrum Dokumentacji Dziejów Medycyny i Farmacji Górnego Śląska, 2005-09-09 [dostęp 2007-09-12]. Śląski Uniwersytet Medyczny. Katowice 2005.
Praca zbiorowa pod redakcją ppłk. mgr. Mirosława Wdowczyka. „80 lat Wyższego Szkolnictwa Medycznego w Wojsku Polskim 1922-2002.” Płk dr hab. n. med. Czesław Jeśman. „Poczet komendantów-rektorów Wojskowej Akademii Medycznej.” Format: PDF, s. 67 [dostęp 2007-09-12]. Wojskowa Akademia Medyczna im. gen. dyw. Bolesława Szareckiego. Łódź 2002.
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 423–426.
Linki zewnętrzne
Ewa Dobrowolska. Sylwetki – Marian Garlicki. Życia nie zmarnowałemczęść I, część II. Opublikowano w: „Puls”. Numer 2005-03. Okręgowa Izba Lekarska w Warszawie im. prof. Jana Nielubowicza., 2005-03-21 [dostęp 2007-09-12]. Warszawa 2005.