|
Data i miejsce urodzenia
|
18 lipca 1963 Lustenau
|
Klub
|
Skiklub Rheintal
|
Wzrost
|
178 cm
|
Debiut w PŚ
|
1977
|
Pierwsze punkty w PŚ
|
26.02 1980, Waterville Valley (13. miejsce – gigant)
|
Pierwsze podium w PŚ
|
25.01 1981, Wengen (2. miejsce – slalom)
|
Dorobek medalowy
|
|
|
Marc Girardelli (ur. 18 lipca 1963 w Lustenau) – austriacki narciarz alpejski reprezentujący także Luksemburg, dwukrotny wicemistrz olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata i pięciokrotny zdobywca Pucharu Świata. Wygrywał zawody Pucharu Świata we wszystkich pięciu konkurencjach: biegu zjazdowym, supergigancie, slalomie, slalomie gigancie oraz kombinacji. Jeden z najbardziej wszechstronnych i utytułowanych zawodników w historii dyscypliny.
Kariera
Naukę jazdy na nartach rozpoczął w wieku 5 lat, trzy lata później zdobył mistrzostwo Vorarlbergu w slalomie, a w wieku 12 lat zdobył swój pierwszy młodzieżowy tytuł[1]. Jego pierwszym i jedynym trenerem był jego ojciec, Helmut Girardelli[2]. Już wtedy był skłócony z działaczami Austriackiego Związku Narciarskiego (ÖSV), gdyż pozostali juniorzy uczęszczali do gimnazjum sportowego, a on trenował z ojcem. Postawiono mu ultimatum: albo przeniesie się do specjalnej szkoły dla młodych talentów, albo nie zostanie powołany do kadry. Podczas zawodów w Szwajcarii jego ojciec spotkał przedstawiciela Narciarskiego Związku Luksemburga i spytał o możliwość startów syna w ich reprezentacji. Odpowiedź była pozytywna i w wieku lat trzynastu Marc Girardelli otrzymał luksemburską licencję. Dopóki nie zaczął zarabiać na kontraktach sponsorskich karierę finansowali wyłącznie rodzice. Nie otrzymywał też pomocy od związku lub klubu[3]. W 1977 roku Marc, jako czternastolatek zwyciężył w zawodach Trofeo Topolino, w których startują dzieci poniżej 16 roku życia[4]. Jeszcze w sezonie 1977/1978 wziął udział w swoich pierwszych zawodach Pucharu Świata[1].
Pierwsze punkty w zawodach pucharowych wywalczył 26 lutego 1980 roku w Waterville Valley, gdzie był trzynasty w gigancie. Były to jego jedyne punkty w sezonie 1979/1980, który ukończył na 84. pozycji. W kolejnym sezonie punktował już siedmiokrotnie, w tym 25 stycznia 1981 roku w Wengen po raz pierwszy stanął na podium zawodów PŚ, zajmując drugie miejsce w slalomie. W zawodach tych rozdzielił Bojana Križaja z Jugosławii i Ingemara Stenmarka ze Szwecji. Było to pierwsze w historii podium wywalczone przez alpejczyka reprezentującego Luksemburg. Poza tym jeszcze dwa razy znalazł się w najlepszej dziesiątce, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej zajął 26. miejsce. Przełom w jego karierze nastąpił rok później, kiedy Girardelli aż dwanaście razy plasował się w czołowej dziesiątce, w tym czterokrotnie stając na podium: 9 stycznia w Morzine, 9 lutego w Kirchbergu i 19 marca w Kranjskiej Gorze był trzeci w gigancie, a 24 marca 1982 roku w San Sicario zajął drugie miejsce w tej konkurencji. W klasyfikacji generalnej był szósty, a w klasyfikacji giganta zajął trzecie miejsce, ulegając tylko Philowi Mahre z USA i Ingemarowi Stenmarkowi.
Nie wystąpił jednak na rozgrywanych w lutym 1982 roku mistrzostwach świata w Schladming, bowiem startując w barwach Luksemburga wciąż posiadał austriackie obywatelstwo. Z tego samego powodu nie uczestniczył również w rozgrywanych dwa lata później igrzyskach olimpijskich w Sarajewie. W międzyczasie osiągał sukcesy w Pucharze Świata. W drugiej połowie sezonu 1982/1983, 27 lutego 1983 roku w Gällivare odniósł swoje pierwsze zwycięstwo, wygrywając slalom. Pokonał wtedy Stenmarka oraz jego rodaka, Stiga Stranda. Ponadto jeszcze trzy razy znalazł się w najlepszej trójce, dwa razy w kombinacji i raz w gigancie, lecz nie wygrywał. Nie startował w końcówce sezonu po tym, jako podczas zjazdu w Lake Louise doznał kontuzji, zrywając więzadła w lewym kolanie[3]. Ostatecznie był czwarty w klasyfikacji generalnej, siódmy w gigancie, szósty w slalomie, a w klasyfikacji kombinacji zajął trzecie miejsce. Doszedł do zdrowia po kontuzji i przygotował się do startów w sezonie 1983/1984. Rywalizację zaczął od slalomu 22 grudnia w Kranjskiej Gorze, którego jednak nie ukończył. Następnie zajął dopiero 58. miejsce w zjeździe w Val d’Isère. W kolejnych startach osiągał coraz lepsze wyniki, ostatecznie dziesięć razy stając na podium. Odniósł przy tym pięć zwycięstw: 16 stycznia w Parpan, 22 stycznia w Kitzbühel, 2 lutego w Borowcu, 18 marca w Åre i sześć dni później w Oslo był najlepszy w slalomie. Wyniki te dały mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Szwajcarem Pirminem Zurbriggenem i Stenmarkiem. Był też piąty w kombinacji, czwarty w zjeździe, a w klasyfikacji slalomu zdobył pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę.
Najlepsze wyniki osiągał w sezonie 1984/1985. Czternaście razy stawał na podium, w tym aż jedenaście razy zwyciężał: 2 grudnia w Sestriere, 4 stycznia w Bad Wiessee, 13 stycznia w Kitzbühel, 21 stycznia w Wengen, 16 lutego w Kranjskiej Gorze, 20 marca w Park City i 23 marca 1985 roku w Heavenly Valley był najlepszy w slalomie, 11 grudnia w Sestriere i 10 marca w Aspen wygrywał giganta, a 17 grudnia w Madonna di Campiglio i 27 stycznia w Garmisch-Partenkirchen był pierwszy w supergigancie. W efekcie zwyciężył w klasyfikacji generalnej, zdobywając Kryształową Kulę. Najlepszy był również w klasyfikacjach slalomu i giganta, a w klasyfikacji zjazdu był siedemnasty. Wtedy też wystąpił na swojej pierwszej dużej, międzynarodowej imprezie, mistrzostwach świata w Bormio. Najpierw wystąpił w gigancie, w którym był trzeci za Markusem Wasmeierem z RFN i Pirminem Zurbriggenem. Był to pierwszy w historii medal dla Luksemburga w narciarstwie alpejskim. Trzy dni później Girardelli zajął drugie miejsce w slalomie, rozdzielając na podium Szweda Jonasa Nilssona i Austriaka Roberta Zollera. Do zwycięstwa w tych zawodach zabrakło mu zaledwie 0,06 sekundy. Drugą z rzędu Kryształową Kulę wywalczył w sezonie 1985/1986. Tym razem na podium stanął osiem razy, wygrywając trzykrotnie: 15 grudnia w Alta Badia i 7 lutego w Sankt Anton był najlepszy w kombinacji, a 5 lutego 1986 roku w Crans-Montana zwyciężył w supergigancie. W klasyfikacji giganta był piąty, zjazdu czwarty, w supergigancie był trzeci, a w klasyfikacji kombinacji zajął drugie miejsce za Zurbriggenem.
Mistrzostwa świata w Crans-Montana w 1987 roku okazały się najbardziej udaną imprezą w jego karierze. W swoim pierwszym starcie, biegu zjazdowym zajął siódme miejsce. Dzień później zwyciężył w kombinacji, uzyskując najlepszy czas zjazdu i siódmy w slalomie. Następnie zajął drugie miejsce w gigancie i supergigancie, w obu przypadkach przegrywając tylko z Zurbriggenem. Bliżej zwycięstwa był w gigancie, w którym do zwycięzcy stracił tylko 0,07 sekundy. Wystąpił tam także w slalomie, który ukończył na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrał z Arminem Bittnerem o 0,08 sekundy. W zawodach pucharowych sześć razy stanął na podium, zwyciężając w supergigancie 1 marca w Furano i 15 marca w Calgary oraz w gigancie 22 marca 1987 roku w Sarajewie. W klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacji supergiganta był drugi, ulegając tylko Zurbriggenowi. Rok później osiągał nieco słabsze wyniki, nie odnosząc żadnego zwycięstwa. Na podium plasował się sześciokrotnie, trzy razy w zjeździe, dwa razy w supergigancie oraz jeden raz w gigancie. Ostatecznie był między innymi piąty w klasyfikacji generalnej, siódmy w zjeździe oraz czwarty w klasyfikacji supergiganta. W lutym 1988 roku wystartował na igrzyskach olimpijskich w Calgary, jednak nie zdobył medalu. Był tam jedynym członkiem reprezentacji Luksemburga[5]. Jego najlepszym wynikiem było tam dziewiąte miejsce w biegu zjazdowym.
Kolejne sukcesy osiągnął na mistrzostwach świata w Vail w 1989 roku, gdzie zdobył dwa medale. Już w swoim pierwszym starcie, kombinacji, zdobył złoty medal. Uzyskał drugi czas w zjeździe i trzeci w slalomie, co wystarczyło do zwycięstwa z przewagą 11,5 pkt nad Szwajcarem Paulem Accolą i ponad 26 pkt nad Austriakiem Güntherem Maderem. Następnie był czternasty w supergigancie i czwarty w gigancie, w którym walkę o podium przegrał z Zurbriggenem. Mistrzostwa te zakończył zdobywając brązowy medal w slalomie, o 0,80 sekundy za Rudolfem Nierlichem i o 0,36 sekundy za Arminem Bittnerem. W Pucharze Świata trzynaście razy stawał na podium, przy czym dziewięciokrotnie zwyciężał: w slalomie 6 grudnia w Sestriere i 17 grudnia w Kranjskiej Gorze, zjeździe 13 stycznia w Kitzbühel oraz 20 i 21 stycznia w Wengen, kombinacji 15 stycznia w Kitzbühel i tydzień później w Wengen, gigancie 17 stycznia w Adelboden oraz supergigancie 26 lutego 1989 roku w Whistler. Ostatecznie w sezonie 1988/1989 był najlepszy w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach zjazdu i giganta, wśród slalomistów był trzeci a w supergigancie zajął piąte miejsce. Na początku sezonu 1989/1990 w pięciu startach dwukrotnie stawał na podium, zajmując trzecie miejsce w slalomach Waterville Valley i Mont-Sainte-Anne. Jednak 12 grudnia 1989 roku w Sestriere odniósł kolejną poważną kontuzję, kiedy przy prędkości 90 km/h wypadł z trasy supergiganta, przebił dwa rzędy siatek i zatrzymał się na niepokrytymi śniegiem kamieniach[6]. Girardelli uszkodził kręgosłup i groził mu paraliż prawej strony ciała. Pozwał Międzynarodową Federację Narciarską (FIS) o odszkodowanie i wygrał, stracił jednak resztę sezonu[3]. Ostatecznie został sklasyfikowany na 25. pozycji.
Do rywalizacji powrócił w sezonie 1990/1991. Już w czwartym starcie cyklu, 16 grudnia 1990 roku w Alta Badia, zajął trzecie miejsce w slalomie. W kolejnych startach na podium plasował się ośmiokrotnie, odnosząc trzy zwycięstwa: 13 stycznia w Kitzbühel w slalomie i kombinacji oraz dwa dni później w Adelboden, gdzie był najlepszy w gigancie. Równe starty i wiele miejsc w najlepszej dziesiątce dały mu czwartą w karierze Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej. Był również najlepszy w klasyfikacjach slalomu i kombinacji, a w gigancie zajął trzecie miejsce za Włochem Alberto Tombą i Rudolfem Nierlichem. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku startował na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, zdobywając złoty medal w slalomie. W zawodach tych wyprzedził Austriaka Thomasa Stangassingera oraz Ole Kristiana Furusetha z Norwegii. W pozostałych startach plasował się poza podium, najlepszy wynik uzyskując w gigancie, który ukończył na piątej pozycji. Do brązowego medalisty, Szweda Johana Wallnera stracił 0,99 sekundy.
Na igrzyska olimpijskie w Albertville w 1992 roku pojechał jako jeden z faworytów[7]. Rywalizację zaczął od zjazdu, którego jednak nie ukończył. W kombinacji, w której był już dwukrotnym mistrzem świata oraz zdobył dwie Małe Kryształowe Kule, także nie dotarł do mety, wypadając z trasy zjazdu. Następnie wystąpił w supergigancie, zajmując drugie miejsce, 0,73 sekundy za Norwegiem Kjetilem André Aamodtem, a o 0,06 sekundy przed jego rodakiem Janem Einarem Thorsenem. Był to pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Luksemburga oraz pierwszy medal olimpijski w narciarstwie alpejskim dla tego kraju. Był to także pierwszy od 40 lat medal olimpijski wywalczony przez luksemburskiego sportowca, od czasu gdy na letnich igrzyskach olimpijskich w Helsinkach w 1952 roku Josy Barthel zwyciężył w biegu na 1500 m[8]. Wynik ten powtórzył dwa dni później kiedy w gigancie rozdzielił na podium Alberto Tombę i Kjetila André Aamodta. W zawodach tych do zwycięzcy stracił 0,32 sekundy. Wystartował także w slalomie, jednak już w pierwszym przejeździe ominął jedną bramkę i został zdyskwalifikowany[9]. W zawodach pucharowych osiągał nieco słabsze wyniki niż rok wcześniej. Wielokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, jednak na podium stanął tylko cztery razy, odnosząc jedno zwycięstwo: 8 grudnia 1991 roku w Val d’Isère wygrał supergiganta. W klasyfikacji generalnej sezonu 1991/1992 był trzeci za Paulem Accolą i Alberto Tombą. Był też między innymi drugi w supergigancie oraz siódmy w klasyfikacji giganta.
Piątą i ostatnią w karierze Kryształową Kulę wywalczył w sezonie 1992/1993. Na podium stawał tylko czterokrotnie, trzy razy zwyciężając: 13 grudnia w Alta Badia i tydzień później w Kranjskiej Gorze był najlepszy w slalomie gigancie, a 12 stycznia 1993 roku w Sankt Anton wygrał supergiganta. Ostatecznie drugiego w klasyfikacji generalnej Kjetila André Aamodta (6 zwycięstw w sezonie[10]) wyprzedził o zaledwie 32 punkty. W sezonie tym zdobył też trzecią w karierze Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji kombinacji, był trzeci w gigancie, piąty w supergigancie i szósty w zjeździe. W lutym 1993 roku wystąpił na mistrzostwach świata w Morioce, jednak zrezygnował ze startów w konkurencjach szybkościowych. Zaczął od zdobycia brązowego medalu w kombinacji, uzyskując jedenasty czas zjazdu i szósty w slalomie. Na podium wyprzedzili go dwaj Norwegowie: Lasse Kjus, który był lepszy o 2,05 pkt i Kjetil André Aamodt, który wyprzedził go o zaledwie 0,18 pkt. Następnie zajął osiemnaste miejsce w gigancie, jednak trzy dni później wywalczył srebrny medal w slalomie. Uplasował się tam tylko 0,04 sekundy za Aamodtem i o 0,07 sekundy przed Stangassingerem. Na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Lillehammer wystartował we wszystkich konkurencjach, lecz nie zdobył żadnego medalu. Najlepszy wynik osiągnął w supergigancie, który ukończył na czwartej pozycji. Walkę o medal przegrał tam z Aamodtem o 0,14 sekundy. Był też między innymi siódmy w zjeździe oraz dziewiąty w kombinacji. W Pucharze Świata na podium stawał siedmiokrotnie, przy czym 23 stycznia 1994 roku w wygrał supergiganta w Wengen. Sezon 1993/1994 ukończy na drugim miejscu za Aamodtem, w klasyfikacji zjazdu zdobył Małą Kryształową Kulę, a w klasyfikacji supergiganta był drugi za Thorsenem.
Kolejne zwycięstwo odniósł 15 stycznia 1995 roku w Kitzbühel, gdzie był najlepszy w kombinacji. W tej samej konkurencji wygrał także tydzień później w Wengen, a 8 stycznia w Garmisch-Partenkirchen był drugi w slalomie. Nie stawał więcej na podium, jednak dziesięciokrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce. Dało mu to czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1994/1995, zwycięstwo w klasyfikacji kombinacji i dziewiąte miejsce w slalomie. Ostatnie podium w karierze wywalczył 21 stycznia 1996 roku w Veysonnaz, gdzie był najlepszy w kombinacji. Było to także jego jedyne podium w sezonie 1995/1996, który ukończył na 22. pozycji. Był też między innymi drugi w klasyfikacji kombinacji, za Güntherem Maderem, a przed Włochem Alessandro Fattorim. W lutym 1996 roku brał udział w mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie zdobył ostatni w karierze medal. W kombinacji wywalczył po raz trzeci złoty medal, osiągając czwarty czas zjazdu i drugi wynik w slalomie. Łączny czas dał mu zwycięstwo, o 0,25 sekundy przed Lasse Kjusem i o 0,98 sekundy przed Güntherem Maderem. Na tych samych mistrzostwach był też osiemnasty w supergigancie i zjeździe, giganta nie ukończył, a w slalomie nie wystartował.
Startował także w sezonie 1996/1997, jednak zajmował odległe pozycje. Punktował tylko trzy razy, najlepszy wynik osiągając 27 października 1996 roku w Sölden, gdzie zajął 25. miejsce w gigancie. W drugiej połowie sezonu już nie startował po tym, jak 21 grudnia w Val Gardena odniósł kontuzję kolana. Uraz był na tyle poważny, iż Girardelli mógł do końca życia poruszać się o kulach[11]. W lutym 1997 roku zdecydował się zakończyć karierę.
Po zakończeniu kariery otworzył hotel w Dornbirn, który jednak spłonął w 2001 roku[12]. Zainicjował także budowę krytego stoku narciarskiego w Bottrop, którego był dyrektorem do 2004 roku, kiedy sprzedał swoje udziały[13]. W tym samym roku wypuścił pierwszą kolekcję ubrań sportowych dla dzieci[1]. Ponadto zatrudniony jest jako konsultant kadry niemieckiej i Bułgarskiego Związku Narciarskiego. Prowadzi także kampanię promocyjną ośrodka narciarskiego w bułgarskim Bansku, oraz jest konsultantem firm Head oraz Roxa, produkujących sprzęt narciarski[3].
Osiągnięcia
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwycięzca
|
9.
|
15 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Zjazd
|
1:59,63
|
+2,96
|
Pirmin Zurbriggen
|
DNF
|
21 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Supergigant
|
1:39,66
|
-
|
Franck Piccard
|
20.
|
25 lutego
|
1988
|
Calgary
|
Gigant
|
2:06,37
|
+5,42
|
Alberto Tomba
|
DNF
|
9 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Zjazd
|
1:50,37
|
-
|
Patrick Ortlieb
|
DNF
|
11 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Kombinacja
|
14,58 pkt
|
-
|
Josef Polig
|
2.
|
16 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Supergigant
|
1:13,04
|
+0,73
|
Kjetil André Aamodt
|
2.
|
18 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Gigant
|
2:06,98
|
+0,32
|
Alberto Tomba
|
DNF
|
22 lutego
|
1992
|
Albertville
|
Slalom
|
1:44,39
|
–
|
Finn Christian Jagge
|
5.
|
13 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Zjazd
|
1:45,75
|
+0,34
|
Tommy Moe
|
9.
|
15 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Kombinacja
|
3:17,53
|
+2,94
|
Lasse Kjus
|
4.
|
17 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Supergigant
|
1:32,53
|
+0,54
|
Markus Wasmeier
|
DNF
|
23 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Gigant
|
2:52,46
|
-
|
Markus Wasmeier
|
DSQ
|
27 lutego
|
1994
|
Lillehammer
|
Slalom
|
2:02,02
|
-
|
Thomas Stangassinger
|
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwycięzca
|
3.
|
7 lutego
|
1985
|
Bormio
|
Gigant
|
2:28,90
|
+0,32
|
Markus Wasmeier
|
2.
|
10 lutego
|
1985
|
Bormio
|
Slalom
|
1:38,82
|
+0,06
|
Jonas Nilsson
|
7.
|
31 stycznia
|
1987
|
Crans-Montana
|
Zjazd
|
2:07,80
|
+1,31
|
Peter Müller
|
1.
|
1 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Kombinacja
|
28,27 pkt
|
-
|
-
|
2.
|
2 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Supergigant
|
1:19,93
|
+0,87
|
Pirmin Zurbriggen
|
2.
|
4 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Gigant
|
2:32,38
|
+0,07
|
Pirmin Zurbriggen
|
4.
|
8 lutego
|
1987
|
Crans-Montana
|
Slalom
|
1:54,63
|
+0,48
|
Frank Wörndl
|
1.
|
3 lutego
|
1989
|
Vail
|
Kombinacja
|
4,72 pkt
|
-
|
-
|
21.[14]
|
6 lutego
|
1989
|
Vail
|
Zjazd
|
2:10,39
|
+2,38
|
Hansjörg Tauscher
|
14.
|
8 lutego
|
1989
|
Vail
|
Supergigant
|
1:38,81
|
+1,60
|
Martin Hangl
|
4.
|
9 lutego
|
1989
|
Vail
|
Gigant
|
2:37,66
|
+1,91
|
Rudolf Nierlich
|
3.
|
12 lutego
|
1989
|
Vail
|
Slalom
|
2:02,85
|
+0,80
|
Rudolf Nierlich
|
1.
|
22 stycznia
|
1991
|
Saalbach
|
Slalom
|
1:55,38
|
-
|
-
|
16.[15]
|
23 stycznia
|
1991
|
Saalbach
|
Supergigant
|
1:26,73
|
+3,22
|
Stephan Eberharter
|
9.
|
27 stycznia
|
1991
|
Saalbach
|
Zjazd
|
1:54,91
|
+1,55
|
Franz Heinzer
|
DSQ[16]
|
30 stycznia
|
1991
|
Saalbach
|
Kombinacja
|
16,28 pkt
|
-
|
Stephan Eberharter
|
5.
|
3 lutego
|
1991
|
Saalbach
|
Gigant
|
2:29,94
|
+1,78
|
Rudolf Nierlich
|
3.
|
8 lutego
|
1993
|
Morioka
|
Kombinacja
|
34,22 pkt
|
+2,05 pkt
|
Lasse Kjus
|
18.
|
10 lutego
|
1993
|
Morioka
|
Gigant
|
2:15,36
|
+2,83
|
Kjetil André Aamodt
|
2.
|
13 lutego
|
1993
|
Morioka
|
Slalom
|
1:40,33
|
+0,04
|
Kjetil André Aamodt
|
18.
|
13 lutego
|
1996
|
Sierra Nevada
|
Supergigant
|
1:21,80
|
+1,40
|
Atle Skårdal
|
18.
|
17 lutego
|
1996
|
Sierra Nevada
|
Zjazd
|
2:00,17
|
+1,40
|
Patrick Ortlieb
|
1.
|
21 lutego
|
1996
|
Sierra Nevada
|
Kombinacja
|
3:31,95
|
-
|
-
|
DNF1
|
23 lutego
|
1996
|
Sierra Nevada
|
Gigant
|
1:58,63
|
-
|
Alberto Tomba
|
DNS1
|
25 lutego
|
1996
|
Sierra Nevada
|
Slalom
|
1:42,26
|
-
|
Alberto Tomba
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w zawodach Pucharu Świata
- Gällivare – 27 lutego 1983 (slalom)
- Parpan – 16 stycznia 1984 (slalom)
- Kitzbühel – 22 stycznia 1984 (slalom)
- Borowec – 2 lutego 1984 (slalom)
- Åre – 18 marca 1984 (slalom)
- Oslo – 24 marca 1984 (slalom)
- Sestriere – 2 grudnia 1984 (slalom)
- Sestriere – 11 grudnia 1984 (gigant)
- Madonna di Campiglio – 17 grudnia 1984 (supergigant)
- Bad Wiessee – 4 stycznia 1985 (slalom)
- Kitzbühel – 13 stycznia 1985 (slalom)
- Wengen – 21 stycznia 1985 (slalom)
- Garmisch-Partenkirchen – 27 stycznia 1985 (supergigant)
- Kranjska Gora – 16 lutego 1985 (slalom)
- Aspen – 10 marca 1985 (gigant)
- Park City – 20 marca 1985 (slalom)
- Heavenly Valley – 23 marca 1985 (slalom)
- Alta Badia – 15 grudnia 1985 (kombinacja)
- Crans-Montana – 5 lutego 1986 (supergigant)
- Sankt Anton – 7 lutego 1986 (kombinacja)
- Furano – 1 marca 1987 (supergigant)
- Calgary – 15 marca 1987 (supergigant)
- Sarajewo – 22 marca 1987 (gigant)
- Sestriere – 6 grudnia 1988 (slalom)
- Kranjska Gora – 17 grudnia 1988 (slalom)
- Kitzbühel – 13 stycznia 1989 (zjazd)
- Kitzbühel – 15 stycznia 1989 (kombinacja)
- Adelboden – 17 stycznia 1989 (gigant)
- Wengen – 20 stycznia 1989 (zjazd)
- Wengen – 21 stycznia 1989 (zjazd)
- Wengen – 22 stycznia 1989 (kombinacja)
- Whistler – 26 lutego 1989 (supergigant)
- Kitzbühel – 13 stycznia 1991 (slalom)
- Kitzbühel – 13 stycznia 1991 (kombinacja)
- Adelboden – 15 stycznia 1991 (gigant)
- Val d’Isère – 8 grudnia 1991 (supergigant)
- Alta Badia – 13 grudnia 1992 (gigant)
- Kranjska Gora – 20 grudnia 1992 (gigant)
- Garmisch-Partenkirchen – 10 stycznia 1993 (kombinacja)
- Sankt Anton – 12 stycznia 1993 (supergigant)
- Sankt Anton – 17 stycznia 1993 (kombinacja)
- Veysonnaz – 24 stycznia 1993 (kombinacja)
- Wengen – 23 stycznia 1994 (supergigant)
- Kitzbühel – 15 stycznia 1995 (kombinacja)
- Wengen – 22 stycznia 1995 (kombinacja)
- Veysonnaz – 21 stycznia 1996 (kombinacja)
- 46 wygranych (16 slalomów, 9 supergigantów, 11 kombinacji, 7 gigantów i 3 zjazdy)
Pozostałe miejsca na podium
- Wengen – 25 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
- Morzine – 9 stycznia 1982 (gigant) – 3. miejsce
- Kirchberg – 9 lutego 1982 (gigant) – 3. miejsce
- Kranjska Gora – 19 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
- San Sicario – 24 marca 1982 (gigant) – 2. miejsce
- Kitzbühel – 23 stycznia 1983 (kombinacja) – 2. miejsce
- Markstein – 11 lutego 1983 (kombinacja) – 3. miejsce
- Aspen – 7 marca 1983 (gigant) – 2. miejsce
- Parpan – 17 stycznia 1984 (slalom) – 2. miejsce
- Kirchberg – 23 stycznia 1984 (gigant) – 2. miejsce
- Borowec – 4 lutego 1984 (gigant) – 2. miejsce
- Aspen – 5 marca 1984 (gigant) – 2. miejsce
- Oppdal – 20 marca 1984 (supergigant) – 2. miejsce
- Puy-Saint-Vincent – 7 grudnia 1984 (supergigant) – 2. miejsce
- Schladming – 8 stycznia 1985 (gigant) – 2. miejsce
- Kranjska Gora – 15 lutego 1985 (gigant) – 3. miejsce
- Val d’Isère – 7 grudnia 1985 (zjazd) – 2. miejsce
- Morzine – 9 lutego 1986 (supergigant) – 2. miejsce
- Åre – 21 lutego 1986 (zjazd) – 3. miejsce
- Åre – 22 lutego 1986 (zjazd) – 2. miejsce
- Lillehammer – 25 lutego 1986 (slalom) – 3. miejsce
- Val d’Isère – 6 grudnia 1986 (supergigant) – 3. miejsce
- Adelboden – 13 stycznia 1987 (gigant) – 2. miejsce
- Todtnau – 15 lutego 1987 (gigant) – 2. miejsce
- Furano – 28 lutego 1987 (zjazd) – 2. miejsce
- Val d’Isère – 9 stycznia 1988 (zjazd) – 3. miejsce
- Beaver Creek – 11 marca 1988 (zjazd) – 3. miejsce
- Beaver Creek – 12 marca 1988 (zjazd) – 3. miejsce
- Beaver Creek – 13 marca 1988 (supergigant) – 3. miejsce
- Saalbach-Hinterglemm – 24 marca 1988 (supergigant) – 3. miejsce
- Saalbach-Hinterglemm – 25 marca 1988 (gigant) – 2. miejsce
- Madonna di Campiglio – 11 grudnia 1988 (slalom) – 2. miejsce
- Kitzbühel – 14 stycznia 1989 (zjazd) – 2. miejsce
- Aspen – 17 lutego 1989 (zjazd) – 2. miejsce
- Aspen – 19 lutego 1989 (gigant) – 2. miejsce
- Waterville Valley – 29 listopada 1989 (slalom) – 3. miejsce
- Mont-Sainte-Anne – 3 grudnia 1989 (slalom) – 3. miejsce
- Alta Badia – 16 grudnia 1990 (gigant) – 3. miejsce
- Madonna di Campiglio – 18 grudnia 1990 (slalom) – 3. miejsce
- Kranjska Gora – 21 grudnia 1990 (gigant) – 3. miejsce
- Garmisch-Partenkirchen – 6 stycznia 1991 (supergigant) – 3. miejsce
- Oppdal – 26 lutego 1991 (slalom) – 3. miejsce
- Aspen – 9 marca 1991 (gigant) – 3. miejsce
- Kitzbühel – 19 stycznia 1992 (kombinacja) – 2. miejsce
- Adelboden – 22 stycznia 1992 (gigant) – 3. miejsce
- Panorama – 8 marca 1992 (supergigant) – 3. miejsce
- Åre – 27 marca 1993 (gigant) – 3. miejsce
- Val Gardena – 17 grudnia 1993 (zjazd) – 3. miejsce
- Bormio – 29 grudnia 1993 (zjazd) – 2. miejsce
- Kitzbühel – 15 stycznia 1994 (zjazd) – 2. miejsce
- Wengen – 22 stycznia 1994 (zjazd) – 2. miejsce
- Aspen – 4 marca 1994 (zjazd) – 3. miejsce
- Whistler – 13 marca 1994 (supergigant) – 2. miejsce
- Garmisch-Partenkirchen – 8 stycznia 1995 (slalom) – 2. miejsce
Bibliografia
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne: