Link Wray (prawdziwe nazwisko Fred Lincoln Wray, ur. 2 maja 1929, zm. 5 listopada 2005) – jeden z pionierów brzmienia gitary elektrycznej. Pochodził z plemienia Szaunisów. W swojej grze jako jeden z pierwszych zastosował dźwięk przesteru. Jego największy przebój to „Rumble” z 1958, wykorzystany na ścieżce dźwiękowej takich filmów jak Pulp Fiction czy Dzień Niepodległości: Odrodzenie. Do wpływu Wraya na ich twórczość przyznawali się m.in. Jimi Hendrix, Bob Dylan, Jeff Beck, Neil Young. Wray od lat 80 do końca życia mieszkał w Kopenhadze.
W 2023 wprowadzony pośmiertnie do Rock and Roll Hall of Fame[1].
Dyskografia
Rok
|
Tytuł
|
Wytwórnia
|
Numer katalogowy
|
1960 US
|
Link Wray & The Wraymen
|
Epic
|
LN 3661
|
1962 US
|
Great Guitar Hits by Link Wray
|
Vermillion
|
V-1924
|
1963 US
|
Jack The Ripper
|
Swan
|
S-LP 510
|
1964 US
|
Link Wray Sings and Plays Guitar
|
Vermillion
|
V-1925
|
1963/2006
|
Link Wray Early Recordings
|
Rollercoaster/Ace
|
|
1971 US
|
Link Wray
|
Polydor
|
PD-24-4064
|
1971 US
|
Mordicai Jones (w/ Bobby Howard)
|
Polydor
|
PD-5010
|
1972 US
|
Be What You Want To
|
Polydor
|
PD-5047
|
1973 US
|
Beans and Fatback (rec. 1971)
|
Virgin
|
V-2006
|
1974 US
|
The Link Wray Rumble
|
Polydor
|
PD-6025
|
1975 US
|
Stuck in Gear
|
Virgin Records Ltd
|
Stereo 27 266 XOT
|
1979 US
|
Bullshot
|
Visa
|
VISA 7009
|
1979 US
|
Live at the Paradiso
|
RCA
|
PL-44012
|
1990 UK
|
Apache
|
|
|
1990 UK
|
Wild Side of the City Lights
|
|
|
1993 DE
|
Indian Child
|
Sony Music
|
EPC 473100 2
|
1997 US
|
Shadowman
|
|
|
1997 UK
|
Walking Down a Street Called Love – live
|
|
|
2000 US
|
Barbed Wire
|
|
|
Przypisy
Bibliografia