Lidia Zamkow, wyst. też jako Lidia Zamkow-Słomczyńska lub Lidia Słomczyńska (ur. 15 lipca1918 w Rostowie nad Donem, zm. 19 czerwca1982 w Warszawie) – polska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, reżyser teatralna, także pedagog.
Kariera artystyczna
Przed wybuchem wojny studiowała medycynę. Od roku 1937 uczęszczała też na zajęcia wydziału aktorskiego PIST w Warszawie, była także jego słuchaczką w czasie okupacji (w trybie tajnego nauczania). Od roku 1944 występowała w teatrze. Najpierw był to Teatr Wojewódzki w Białymstoku, a następnie – Wojska Polskiego w Lublinie, w którym występowała do 1945 roku, po czym przeniosła się do Teatru Wojska Polskiego w Łodzi. W 1946 roku zdała eksternistyczny egzamin aktorski w ZASP, a dwa lata później ukończyła studia na Wydziale Reżyserskim PWST w Warszawie (z siedzibą w Łodzi).
W roku 1949 związała się z Teatrem im. J. Słowackiego w Krakowie. Była tam aktorką i reżyserem w latach 1949–1952, 1957–1958 i 1964–1972. W latach 1953–1954 była kierownikiem artystycznym Teatru Wybrzeże w Gdańsku, a w latach 1954–1957 występowała i reżyserowała w Teatrze Wojska Polskiego (Dramatycznym w Warszawie). Następnie, w latach 1958–1964, była związana ze Starym Teatrem w Krakowie. W latach 1972–1974 reżyserowała w warszawskim Teatrze Studio. Później współpracowała też z wieloma innymi polskimi teatrami, a także z Teatrem Telewizji. W latach 1950–1953 była pedagogiem PWST w Krakowie.
1951 – wyróżnienie na Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych za reżyserię przedstawienia Trzeba było iskry Leona Pasternaka w Teatrze Polskim w Warszawie
1955 – Wyróżnienie Podkomitetu Literatury i Sztuki Nagrody Państwowej za reżyserię przedstawienia Tragedia optymistyczna Wsiewołoda Wiszniewskiego w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku[10]
1963 – nagroda I stopnia Festiwalu Sztuk Rosyjskich i Radzieckich w Katowicach za reżyserię i adaptację Snu Fiodora Dostojewskiego w Starym Teatrze w Krakowie
1963 – Nagroda im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego za wybitne osiągnięcia artystyczne na scenach krakowskich, m.in. za reżyserię i adaptację sceniczną Snu Dostojewskiego i za reżyserię Kaliguli Alberta Camusa w Starym Teatrze oraz za inscenizację Peer Gynta Henryka Ibsena w Teatrze Ziemi Krakowskiej w Tarnowie
1964 – nagroda II stopnia Festiwalu Sztuk Rosyjskich i Radzieckich w Katowicach za reżyserię przedstawienia Cichy Don według Michała Szołochowa w Starym Teatrze w Krakowie
1964 – I nagroda „Srebrny Kormoran” na 2. Ogólnopolskim Festiwalu Zespołów Estradowych w Olsztynie za reżyserię przedstawienia No More Hiroshima
1968 – III nagroda publiczności 3. Ogólnopolskiego Przeglądu Teatrów Małych Form w Szczecinie za przedstawienie Kariera według listów Heleny Modrzejewskiej zrealizowane w Estradzie Krakowskiej
1970 – główna nagroda 5. Ogólnopolskiego Festiwalu Teatrów Jednego Aktora we Wrocławiu za monodram Urodziła się jak wróbel
1971 – wielka nagroda publiczności oraz nagroda specjalna Komisji Artystycznej 6. Ogólnopolskiego Przeglądu Teatrów Małych Form w Szczecinie za spektakl Jest w piekle miejsce zwane... zrealizowany w Estradzie Krakowskiej (wspólnie z Leszkiem Herdegenem i Wojciechem Ziętarskim)
1972 – nagroda na 7. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form w Szczecinie za scenariusz i reżyserię przedstawienia Pamiętnik z powstania warszawskiego Mirona Białoszewskiego z Estrady Krakowskiej
1974 – nagroda I stopnia na 14. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych za adaptację i reżyserię Snu Fiodora Dostojewskiego w Teatrze Studio w Warszawie
Przypisy
↑AgnieszkaA.NarębskaAgnieszkaA., Buntownica Lidia Zamkow, „Dialog”, nr 11, 2003, s. 180 [dostęp 2024-01-13].
↑ abPiotr MarekP.M.StańskiPiotr MarekP.M., Lidia Zamkow (1918-1982), „Wyborcza”, nr 124, hypatia.pl, 29 maja 2003 [dostęp 2024-01-13].
↑Witold Filler, Lech Piotrowski: Poczet aktorów polskich. Od Solskiego do Lindy. Warszawa: Philip Wilson, 1998. ISBN 83-87571-54-7. Brak numerów stron w książce