Kopalnia została zbudowana w latach 1896–1904 przez skarb państwa pruskiego. Składała się z kopalni „Guido”, „Gewalt” i pól górniczych: „Königin Luise”, „Zero”, „Double Zero”, „Makoschau”, „Monopol”, „Recht„, „Alphons”, „Babinietz”, „Radowitz”, „Otto-Gustaw”, „Hugosfreude”, „Deutsche Einheit”, „Friedrich Eduard”, „Direction” i wielu innych. W 1922 roku odłączono dwa szyby: „Guido” i „Delbrück”. Kopalnię przejął skarb państwa i wydzierżawił spółce polsko-francuskiej Skarboferm. W czasie II wojny światowej kopalnia zmieniła nazwę na „Rheibabenschächte” i została przejęta przez koncern Preussag. W 1942 roku w kopalni zamontowano parową maszynę wyciągową – po raz ostatni na Górnym Śląsku[1]. Od 1945 do 1957 należała do Gliwickiego Zjednoczenia Przemysłu Węglowego. 1 stycznia 1976 została połączona z kopalnią „Zabrze”. W roku 2000 zlikwidowano ruch w części zabrzańskiej kopalni z powodu wyczerpania zasobówzłoża. 1 lipca 2016 r. KWK Bielszowice została połączona z KWK Halemba Wirek i KWK Pokój, tworząc jedną kopalnię – KWK Ruda[2], wchodzącą w skład Polskiej Grupy Górniczej.
Kopalnia
Obecnie KWK Bielszowice należy do spółki Polska Grupa Górnicza sp. z o.o. i zatrudnia 3461 pracowników (stan na 31.08.2007 r.). Wydobywa ok. 8 100 ton na dobę. Operatywne zasobywęgla wynoszą ok. 156 000 ton. Jest to węgiel gazowo-koksowy i orto-koksowy.
Poziomy wydobywcze znajdują się na głębokości od 840 do 1000 m. W granicach kopalni pozostaje obszar górniczy o powierzchni 34,17 km².
Kopalnia graniczy z następującymi obszarami górniczymi:
Jerzy Jaros: Słownik historyczny kopalń węgla na ziemiach polskich. Katowice: Śląski Instytut Naukowy, 1984. ISBN 83-00-00648-6. Brak numerów stron w książce