Jest to czerwony kaptur z peleryną, zdobiony dzwoneczkami i guzami z brązu, wykonany z grubego sukna[1]. Kaptur powstał w XIX w. na podstawie wiedzy i zainteresowania Jana Matejki strojami i kulturą wieków wcześniejszych, w tym wypadku renesansu[2][1]. Kaptur według projektu malarza wykonany został w prawdopodobnie w lokalnym zakładzie krawieckim[1][3]. Konkretny autor obiektu jest nieznany[2].
Strój błazna
Kostium błazna wiązał się z teatralnością wynikającą z charakteru jego pracy. Ubiór błazeński mógł wyodrębnić się już w XIV w. lub na początku XV w. Kaptur już wtedy stanowił istotny element stroju; czasem zdobiony był oślimi uszami (zwany kuklą) w nawiązaniu do legendy o królu Midasie. Guzy i dzwoneczki pojawiły się w początku XIV w., ich kształty były rozmaite, w stroju zagościły na stałe pod koniec wieku. Suknię nazywano sajanem; w górnych partiach była dopasowana, poniżej bioder miała natomiast się rozszerzać. Krój nie musiał być regularny, symetryczny. Strój przepasany mógł być torebką, a stopy błazna były czasem bose. Kolor ewoluował w czasie od żółci, zieleni w XIII i XIV w., aż po wielobarwne stroje w XIV w. Czerwona barwa w dziełach Matejki jest więc efektem inwencji malarza[4].
↑ abcdMartaM.Kłak-AmbrożkiewiczMartaM. i inni red., Matejko: malarz i historia = the painter and history, Kraków: Muzeum Narodowe w Krakowie, 2023, s. 200, ISBN 978-83-7581-429-3.