Syn Michała i Katarzyny ze Skibińskich. Praktykę artystyczną podjął w pracowni wybitnego berlińskiego konserwatora dzieł sztuki, Aloisa Hausera. Po odbyciu berlińskiej praktyki w 1903 podjął dalszą naukę w drezdeńskiej Królewskiej Saskiej Szkole Rzemiosł Artystycznych (Königlich Sächsische Kunstgewerbeschule), którą w 1905 ukończył otrzymując dyplom z wyróżnieniem. Następnie studiował w pracowni prof. Donadiniego, oraz w szkole rysunku Halm w Monachium. W 1909 wyjechał do Paryża, kopiując tam wybitne dziełamalarskie.
Po powrocie do kraju, gdy Polska odzyskała niepodległość, został kierownikiem pracowni konserwatorskiej Muzeum Wielkopolskiego w Poznaniu, gdzie też wykładał w Państwowej Szkole Sztuki Zdobniczej. W 1922 powierzono mu kierownictwo Pracowni Konserwacji Obrazów na Zamku Królewskim w Warszawie, mianując jednocześnie radcą Dyrekcji Państwowych Zbiorów Sztuki. W 1927 napisał (wspólnie z W. St. Turczyńskim) i opublikował m.in. pracę Konserwacja Cudownego Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej 1925–1926, będącą prekursorską dokumentacją konserwatorską. W 1931, w uznaniu zasług na polu sztuki sakralnej, papież Pius XI nadał mu tytuł Cameriere Onorario di Spada e Cappa.
J. Remer, Konserwacja Obrazu Matki Boskiej Ostrobramskiej, Wilno, 1927.
St. Lorentz, Konserwacja wnętrza kościoła ostrobramskiego w Wilnie, [w:] Ochrona Zabytków Sztuki, cz.1, 1930/31, s. 212–216.
M. Walicki, Z działalności pracowni konserwatorskiej przy Dyrekcji Zbiorów Państwowych, [w:] Biuletyn Naukowy Zakładu Architektury Polskiej (Kronika), nr 4, Warszawa, 1934, s. 304–305.
M. Słonecki, Nekrolog, [w:] Ochrona Zabytków, cz.1, Kraków, czerwiec 1948, s. 46.