|
Data i miejsce urodzenia
|
30 marca 1907 Poznań
|
Data i miejsce śmierci
|
15 grudnia 2002 Poznań
|
Dorobek medalowy
|
|
Odznaczenia
|
|
|
Jan Stanisław Krenz-Mikołajczak, właśc. Jan Krenz (ur. 30 marca 1907 w Poznaniu, zm. 15 grudnia 2002 tamże) – polski sportowiec, odnoszący największe sukcesy w wioślarstwie. Zajmował się także narciarstwem, łyżwiarstwem, sportami motocyklowymi, tenisem oraz żeglarstwem.
Życiorys
Syn Macieja Stefana i Marianny Lewek[1], ojciec dwójki dzieci (syn Paweł i córka Ewa), które także z sukcesami uprawiali wioślarstwo. Ukończył w Poznaniu Wyższą Szkołę Inżynierską (inżynier budownictwa)[1]. Jan Krenz-Mikołajczak mierzył 172 cm i ważył 68 kg. Tak niski wzrost i waga wyczynowego wioślarza była w czasach przed wprowadzeniem wagi lekkiej zjawiskiem niespotykanym (w sporcie tym wzrost i zasięg ramion dają ogromną przewagę, a i waga jest bardzo istotna)[2][3]. Reprezentował kilka klubów poznańskich – AZS, Surmę, Jachtklub Wielkopolski i Klub Wioślarski z roku 1904. Największym sukcesem wioślarskim był brązowy medal olimpijski w Los Angeles w 1932 roku, zdobyty wspólnie z Henrykiem Budzińskim w konkurencji dwójek bez sternika[1]. Miał także trzy medale mistrzostw Europy, w tym złoty (1929 – 2. miejsce w dwójkach bez sternika, 1930 – 1. miejsce w dwójkach bez sternika, 1931 – 2. miejsce w czwórkach bez sternika, 1933 – 4. miejsce w czwórkach bez sternika). Zdobył 9 tytułów mistrza Polski (w dwójkach i czwórkach bez sternika).
W 1943 został wywieziony na budowę niemieckiej linii obrony (Witebsk, Orsza, Smoleńsk), na drodze odwrotu (Prusy Wschodnie) został „przejęty” przez Armię Czerwoną i wywieziony do obozu pracy pod Leningradem[4]. Wolność odzyskał (1946) salwując się ucieczką z jenieckiego transportu. Po wojnie zamieszkał w rodzinnym Poznaniu, odbudował dom, skończył studia. Pracował przy odbudowie i rozbudowie Poznania, Leszna, Jarocina i Katowic.
Laureat Wielkiej Honorowej Nagrody Sportowej (1930)[5]. Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener, działacz sportowy, sędzia, animator ruchu sportowego (jeszcze po siedemdziesiątce – pomimo kłopotów ze wzrokiem i słuchem – uczył wnuczki jazdy na łyżwach); pozostawał aktywny w polskim ruchu olimpijskim, pod koniec życia będąc najstarszym polskim olimpijczykiem. Został mu nadany tytuł honorowego członka Polskiego Związku Towarzystw Wioślarskich (1999). Niezależnie od aktywności zawodniczej i trenerskiej pracował także w zawodzie inżyniera budowlanego.
Jan Krenz-Mikołajczak został pochowany na Poznańskim cmentarzu na Bluszczowej[4].
Ordery i odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Identyfikatory zewnętrzne: