3 lutego 1813 został awansowany na stopień generała brygady. 28 października 1813 otrzymał Legię Honorową. Od 1815 służył w armii Królestwa Polskiego. Był m.in. komendantem twierdzy Modlin (1818–1820).
W marcu 1831 dwukrotnie otrzymał od nieudolnego Naczelnego Wodza Jana Skrzyneckiego pismo wzywające go do większej aktywności i „niepokojenia” Cypriana Kreutza. Skrzynecki chciał w ten sposób zrzucić z siebie odpowiedzialność za impas na froncie i ukryć brak pomysłu na dalsze kroki wojenne. Sierawski pisma te odczuł te jako niezasłużoną krytykę i dotknięty, pozwolił sobie na ambitne działania. Wyprawił się na wschód swoim korpusem złożonym ze świeżo formowanych jednostek. Łatwo przekroczył Wisłę (14 kwietnia) i na tym się jego sukcesy skończyły. Po koncentracji wojska przez Kreutza, wdał się w bitwę pod Wronowem, którą przegrał (17 kwietnia), lecz nie został rozbity i zadał przy tym Rosjanom duże straty, wycofując się w najlepszym porządku. Klęska kazimierska (18 kwietnia) położyła kres jego ofensywie i mogła przesądzić o klęsce na froncie południowo-wschodnim[4].
Po klęsce powstania udał się na emigrację. W 1835 roku został skazany przez władze rosyjskie na konfiskatę dóbr za udział w powstaniu listopadowym[5]. Brał udział w pogrzebie Napoleona Bonaparte.
↑Marian Kukiel, Próby powstańcze po trzecim rozbiorze, (reprint:) Kurpisz Poznań 2006 (oryginał: W. L. Anczyca i Spółki Kraków i Warszawa 1912), s. 225.
↑Dziennik Konfederacyi Jeneralnej Królestwa Polskiego. 1812, nr 18, s. 172.