Wieś jest typowym przykładem osadnictwa olęderskiego. Wraz z sąsiednimi wsiami (np. Łazińsk Pierwszy i Drugi) powstała w XVIII wieku. Kolonizatorzy zobowiązani byli do karczowania lasów i osuszania bagien. W zamian za czynsz cieszyli się wolnościami religijnymi i samorządem. Do dziś zachował się tutaj charakterystyczny dla osadnictwa olęderskiego krajobraz, będący mozaiką pól, lasów, samotnych zagród, ścieżek polnych i rowów wodnych. Kres tej wspólnocie położyła II wojna światowa i będące jej wynikiem wysiedlenia niemieckojęzycznej ludności po 1945. Pozostałością po Olędrach są budynki z drewna, cegły i rudy darniowej[3].
Okolice wsi były terenem wydobywania rudy darniowej przetapianej w miejscowych, prostych zakładach hutniczych.
W 1939 w pobliskim lesie członkowie Selbstschutzu dokonali bestialskiego mordu na Polakach, co upamiętnia stosowny pomnik.
Do 1954 roku siedziba gminy Trąbczyn. W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Grabina, po jej zniesieniu w gromadzie Trąbczyn. W latach 1954–1961 wieś należała i była siedzibą władz gromady Grabina, po jej zniesieniu w gromadzie Trąbczyn. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa konińskiego.