Od 13 grudnia 1919 do 9 czerwca 1920 i od 24 lipca 1920 do 5 marca 1921 był ministrem pracy i opieki społecznej w rządach Leopolda Skulskiego i Wincentego Witosa. W latach 1921–1926 zajmował stanowisko dyrektora naczelnego Państwowych Zakładów Górniczych i Hutniczych w Warszawie[5].
Po II wojnie światowej, w latach 1945–1947 był dyrektorem technicznym w Zakładach Przemysłu Bawełnianego nr 4 im. Stanisława Dubois w Łodzi (daw. „Eitingon i Spółka”), w latach 1947–1949 dyrektorem technicznym w Dyrekcji Przemysłu Bawełnianego, w latach 1949–1954 dyrektorem, a następnie głównym mechanikiem Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. Józefa Stalina w Łodzi oraz głównym mechanikiem w Przedsiębiorstwie Usług Ogólnych Przemysłu Bawełnianego w Łodzi[7].
W 2022 roku z inicjatywy premiera Mateusza Morawieckiego, Fundacja ,,Stare Powązki" w ramach projektu odrestaurowywania grobów ministrów II RP, odnowiła miejsce pochówku Edwarda Pepłowskiego[9].
↑Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 580.
↑ abM.P. z 1924 r. nr 299, poz. 979 „za zasługi, położone dla Rzeczypospolitej Polskiej w dziedzinie organizacji przemysłowych urzędów państwowych”.
↑Tadeusz i Karol Rzepeccy, Sejm i Senat 1928-1933. Podręcznik zawierający wyniki wyborów w województwach, okręgach i powiatach, podobizny posłów sejmowych i senatorów, statystyki i mapy poglądowe, Wielkopolska Księgarnia Nakładowa Karola Rzepeckiego, Poznań 1928, s. 168.