Sir Clifford Michael Curzon[1][2] (ur. 18 maja 1907 w Londynie[1][2][3], zm. 1 września 1982 tamże[1][2]) – brytyjski pianista.
Życiorys
Pochodził z rodziny o zainteresowaniach muzycznych, w dzieciństwie uczył się gry na skrzypcach, a później na fortepianie[1]. W 1919 roku podjął naukę w Royal Academy of Music w Londynie, gdzie jego nauczycielami byli Charles Reddie i Katharine Goodson[1][2]. Studia ukończył z najwyższymi wyróżnieniami[3]. W wieku 16 lat wystąpił na koncercie The Proms, grając jako solista Koncert potrójny J.S. Bacha pod batutą Henry’ego Wooda[1][2]. W 1926 roku, w wieku zaledwie 19 lat, otrzymał posadę wykładowcy w Royal Academy of Music[1][2]. W latach 1928–1930 był uczniem Artura Schnabla w Berlinie, następnie w 1930 roku studiował w Paryżu u Wandy Landowskiej i Nadii Boulanger[1][3]. Po powrocie do Wielkiej Brytanii rozpoczął intensywną działalność koncertową, w 1939 roku debiutował w Stanach Zjednoczonych, gdzie później wiele razy występował[1]. Zasłynął jako interpretator utworów fortepianowych W.A. Mozarta i Beethovena, a także twórców okresu romantyzmu (Schubert, Schumann, Brahms)[1]. Dokonał nagrań płytowych dla wytwórni Decca Records i Columbia Records[3].
Komandor Orderu Imperium Brytyjskiego (1958)[1]. Doktor honoris causa University of Leeds (1970)[1]. W 1977 roku otrzymał tytuł szlachecki[1][2]. W 1980 roku przyznano mu złoty medal Royal Philharmonic Society[1].
Jego żoną od 1931 roku była klawesynistka Lucille Wallace[1].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 774. ISBN 0-02-865527-3.
- ↑ a b c d e f g The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 190. ISBN 0-674-37299-9.
- ↑ a b c d Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 279–280. ISBN 83-224-0223-6.