Brandon Michael Crawford (ur. 21 stycznia 1987) – amerykański baseballista występujący na pozycji łącznika w San Francisco Giants.
College
Crawford studiował na University of California w Los Angeles, gdzie w latach 2006–2008 grał w drużynie uniwersyteckiej UCLA Bruins. W 2006 wraz z reprezentacją Stanów Zjednoczonych zdobył złoty medal na uniwersjadzie w Hawanie[1]. W latach 2006–2007 był wybierany najbardziej wartościowym zawodnikiem zespołu. Ponadto w 2007 został wybrany do składu All-Pac-12 Conference[2].
San Francisco Giants
W czerwcu 2008 roku został wybrany w czwartej rundzie draftu przez San Francisco Giants i początkowo występował w klubach farmerskich tego zespołu, między innymi we Fresno Grizzlies, reprezentującym poziom Triple-A[3][4]. W Major League Baseball zadebiutował 27 maja 2011 w meczu przeciwko Milwaukee Brewers, w którym zdobył grand slama[5] i został szóstym zawodnikiem w historii MLB, który dokonał tego w debiucie[6].
W 2012 zdobył pierwszy tytuł World Series, w których Giants pokonali Detroit Tigers 4–0[7]. 1 października 2014 w meczu o dziką kartę pomiędzy Giants a Pittsburgh Pirates został pierwszym łącznikiem w historii MLB, który zdobył grand slama w postseason[8]. W tym samym roku zdobył drugie mistrzostwo MLB[9].
W 2015 po raz pierwszy wystąpił w Meczu Gwiazd, w którym zaliczył sacrifice fly i został wyróżniony spośród łączników w National League, otrzymując Złotą Rękawicę oraz Silver Slugger Award[3]. W listopadzie 2015 podpisał nowy, sześcioletni kontrakt wart 75 milionów dolarów[10].
8 sierpnia 2016 w meczu z Miami Marlins wyrównał rekord National League i jednocześnie został piątym od 1913 zawodnikiem w MLB i pierwszym w historii klubu, który zaliczył 7 uderzeń. Ostatnio dokonał tego Rennie Stennett z Pittsburgh Pirates w spotkaniu z Chicago Cubs w 1975[11].
Nagrody i wyróżnienia
Przypisy