Björn Kircheisen (ur. 6 sierpnia1983 w Erlabrunn) – niemieckikombinator norweski, czterokrotny medalista olimpijski, dwunastokrotny medalista mistrzostw świata i sześciokrotny medalista mistrzostw świata juniorów.
Kariera
Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Björn Kircheisen pojawił się w 26 sierpnia 2000 roku, kiedy wystartował w trzeciej edycjiLetniego Grand Prix w kombinacji norweskiej. Zajął wtedy 70. miejsce w zawodach indywidualnych w Klingenthal. Pół roku później, 25 stycznia 2001 roku w Karpaczu zadebiutował w Pucharze Świata B, zajmując drugie miejsce w zawodach metodą Gundersena. W lutym 2001 roku wystąpił na mistrzostwach świata juniorów w Karpaczu, gdzie wraz z kolegami wywalczył złoty medal w konkursie drużynowym. Zaledwie kilka dni później, 10 lutego 2001 roku w Libercu Kircheisen zadebiutował w Pucharze Świata. Zajął tam 14. miejsce w Gundersenie, zdobywając jednocześnie swoje pierwsze punkty PŚ. W sezonie 2000/2001 wystartował jeszcze dwukrotnie, przy czym punkty zdobył 10 marca w Oslo, gdzie zajął 24. miejsce w sprincie. Dało mu to 50. pozycję w klasyfikacji generalnej.
Pierwszy raz na podium zawodów PŚ stanął już w pierwszym konkursie sezonu 2001/2002. Miało to miejsce 23 listopada 2001 roku w fińskimKuopio, gdzie zajął drugie miejsce w Gundersenie, ustępując tylko swemu rodakowi, Ronny’emu Ackermannowi. Później na podium stanął jeszcze tylko 11 stycznia 2002 roku w Val di Fiemme, gdzie zajął trzecie miejsce w sprincie. Jeszcze w styczniu tego roku zdobył złote medale w Gundersenie i zawodach drużynowych podczas mistrzostw świata juniorów w Schonach. Bezpośrednio po nich wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie wraz z Ackermannem, Georgiem Hettichem i Marcelem Höhligiem wywalczył srebrny medal w zawodach drużynowych. Ponadto zajął dziewiąte miejsce w sprincie i piąte w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął czternaste miejsce.
Sezon 2002/2003 zaczął od zajęcia trzeciego miejsca w Ruce 29 listopada 2002 roku. Wysoką dyspozycję utrzymywał przez cały sezon, jeszcze pięciokrotnie stawał na podium. Już 6 grudnia w Trondheim Björn po raz pierwszy w karierze wygrał zawody PŚ - był najlepszy w sprincie. Wygrał także dwa kolejne konkursy w Trondheim: 7 grudnia metodą Gundersena i 8 grudnia kolejny sprint. Na podium stanął także 14 grudnia w Harrachovie, gdzie był trzeci w Gundersenie oraz 8 marca w Oslo, gdzie był trzeci w sprincie. W efekcie zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej oraz w klasyfikacji sprintu. W lutym 2003 roku zdobył ponadto złote medale we wszystkich zawodach w kombinacji norweskiej rozgrywanych na mistrzostwach świata juniorów w Sollefteå. Kilkanaście dni później wystartował także na mistrzostwach świata w Val di Fiemme, gdzie razem z Ackermannem, Hettichem i Thorstenem Schmittem zdobył srebrny medal w zawodach drużynowych. W swoim najlepszym indywidualnym starcie - sprincie - zajął siódmą pozycję.
W sezonie 2003/2004 przechodził wyraźny kryzys formy - jego najlepszym wynikiem było dziewiąte miejsce w Gundersenie 30 grudnia 2003 roku w Oberhofie. W klasyfikacji końcowej zajął 39. miejsce. Do czołówki powrócił już w sezonie 2004/2005, w którym zajął szóste miejsce. Trzykrotnie stawał na podium: 12 lutego w Pragelato był trzeci w sprincie, 4 marca 2005 roku w Lahti był drugi w sprincie, a dzień później wygrał zawody metodą Gundersena. W lutym wziął udział w mistrzostwach świata w Oberstdorfie, gdzie wspólnie z Haseneyem, Hettichem i Ackermannem zdobył srebrny medal w sztafecie. Ponadto srebro zdobył także w Gundersenie, ulegając Ackermannowi o 1,2 sekundy. W sprincie Kircheisen zajął czwarte miejsce, przegrywając walkę o brązowy medal z Kristianem Hammerem z Norwegii.
Ponownie na trzecim stopniu podium klasyfikacji generalnej Pucharu Świata Niemiec stanął w sezonie 2005/2006. Początkowo Björn osiągał przeciętne wyniki, plasując się często w drugiej lub trzeciej dziesiątce. Pierwszy raz na podium stanął dopiero w drugiej części sezonu, 22 stycznia 2006 roku w Harrachovie, gdzie zajął drugie miejsce w Gundersenie. Był to jeden z ostatnich konkursów PŚ przed igrzyskami olimpijskimi w Turynie. Na igrzyskach tych indywidualnie zajął siódme miejsce zarówno w sprincie jak i Gundersenie. W konkursie drużynowym Niemcy z Kircheisenem w składzie ponownie zdobyli srebrny medal. Po powrocie do rywalizacji pucharowej, 4 marca 2006 roku zajął drugie miejsce w Gundersenie, a dzień później okazał się najlepszy w sprincie. Na mocną końcówkę sezonu złożyły się także czwarte miejsce 11 marca w Oslo i zwycięstwo dzień później, a także drugie miejsce w starcie masowym 18 marca w Sapporo i czwarte w sprincie 19 marca 2006 roku.
Dobrze prezentował się także w sezonach 2006/2007 i 2007/2008. W tym czasie pięciokrotnie zwyciężał w zawodach Pucharu Świata, raz był drugi i raz trzeci. W lutym 2007 roku wystartował na mistrzostwach świata w Sapporo, gdzie swoją medalową kolekcję powiększył o kolejny srebrny medal zdobyty w konkursie drużynowym oraz o brązowy, wywalczony w sprincie, w którym lepsi byli tylko Hannu Manninen z Finlandii oraz Norweg Magnus Moan. W lecie 2007 roku wystąpił w dziesiątej edycji Letniego GP. Na podium stanął raz - 24 sierpnia 2007 roku był drugi w Klingenthal. Był także dwukrotnie czwarty i raz dziesiąty, co pozwoliło zająć mu trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej cyklu.
Rywalizację w sezonie 2008/2009 zaczął od dwóch słabszych występów w Ruce. Pierwszego dnia, 29 listopada zajął 23. miejsce w Gundersenie, a drugiego dnia w tej samej konkurencji uplasował się sześć pozycji niżej. W pozostałych startach pucharowych prezentował się już tylko lepiej. Ośmiokrotnie stawał na podium. Już 7 grudnia w Trondheim zajął drugie miejsce w Gundersenie, wynik ten powtórzył 20 grudnia w Ramsau, a dzień później wygrał. W Schonach 4 stycznia był trzeci, a sześć dni później w Val di Fiemme był najlepszy w starcie masowym. Do końca stycznia jeszcze trzykrotnie zajmował miejsce na podium: 13 stycznia w Whistler był trzeci, a dzień później drugi w Gundersenie, trzeci był także 31 stycznia w Chaux-Neuve w tej samej konkurencji. Mistrzostwa świata w Libercu w 2009 roku zaczął od zajęcia 26. miejsca w starcie masowym. Niepowodzeniem zakończył się także start Kircheisena w Gundersenie na normalnej skoczni - zajął tam dopiero 45. miejsce. Razem z Ackermannem, Erikiem Frenzlem i Tino Edelmannem zdobył srebrny medal w drużynie. W ostatnim starcie tych mistrzostw, w zawodach metodą Gundersena na dużej skoczni, gdzie był drugi za Billem Demongiem ze Stanów Zjednoczonych. Sezon zakończył na czwartej pozycji w klasyfikacji generalnej.
W sezonach 2009/2010 i 2010/2011 spisywał się nieco słabiej, zajmując odpowiednio dziesiąte i siódme miejsce w klasyfikacji końcowej. W tym czasie czterokrotnie stawał na podium, wygrywając dwa konkursy: 20 grudnia 2009 roku w Ramsau i 11 marca 2011 roku w Lahti był najlepszy w Gundersenie. Na igrzyskach olimpijskich w Vancouver indywidualnie plasował się w okolicach 20. pozycji. Za to w zawodach drużynowych Niemcy w składzie: Johannes Rydzek, Tino Edelmann, Eric Frenzel i Björn Kircheisen zdobyli brązowy medal. Rok później, podczas mistrzostw świata w Oslo Niemcy w tym samym składzie zdobyli srebrne medale na normalnej i dużej skoczni. W indywidualnych startach Björn zajął 28. miejsce w Gundersenie na normalnej skoczni, a na dużej nie wystartował, chociaż został zgłoszony do zawodów. W lecie 2011 roku startował w czternastej edycji Letniego GP. Trzykrotnie plasował się na podium, z czego dwa razy był drugi i raz trzeci. W efekcie cykl zakończył na drugim miejscu w klasyfikacji końcowej.
W lutym w 2013 roku brał udział w mistrzostwach świata w Val di Fiemme, gdzie na normalnej skoczni zdobył brązowy medal. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie FrancuzJason Lamy Chappuis oraz AustriakMario Stecher. Na dużej skoczni był czternasty, a w sztafecie Niemcy zajęli szóste miejsce. Były to pierwsze od 12 lat mistrzostwa świata, na który reprezentacja Niemiec nie zdobyła medalu w zawodach drużynowych. Na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Soczi wspólnie z Fabianem Rießle, Johannesem Rydzekiem i Erikiem Frenzelem zdobył srebrny medal w drużynie. Indywidualnie wystąpił tylko w konkursie na dużej skoczni, gdzie był czwarty, przegrywając walkę o medal z Fabianem Rießle o 0,5 sekundy. Na mistrzostwach świata w Falun w 2015 roku brał udział tylko w Gundersenie na dużej skoczni gdzie zajął 23 pozycję.
W marcu 2018 zakończył karierę sportową i został trenerem kombinacji norweskiej[1].
↑Zgodnie z regulaminem LGP 2017 do końcowej klasyfikacji zaliczani byli tylko zawodnicy, którzy wystartowali we wszystkich zawodach. W nawiasie podano lokatę zawodnika nie uwzględniając tej reguły.