Antoni Aleksandrowicz był synem Leopolda i Antoniny z Terejkowiczów[4]. Po ukończeniu gimnazjum w Mińsku w 1911 roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Petersburgu. W 1917 roku otrzymał święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę duszpasterską jako ksiądz diecezji mińskiej. Pracował jako prefekt szkół w Bobrujsku (1917–1918), a potem w Mińsku (1918–1919). W 1919 roku został kontraktowym kapelanem wojskowym, 11 sierpnia 1920 roku powołano go na kapelana wojskowego Wojska Polskiego z przydziałem do dyspozycji dziekana rzymsko-katolickiego4 Armii. W pierwszej połowie 1920 roku był kierownikiem harcerstwa mińskiego[6]. Po demobilizacji w 1921 roku został mianowany kapelanem garnizonu w Słonimiu i w 1922 roku zweryfikowany jako kapelan ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W 1926 roku został proboszczem parafii wojskowej w Słonimiu, skąd 1 lutego 1930 roku przeniesiono go na stanowisko kapelana garnizonu Wilno. W tym czasie objął również funkcję kapelana Wojskowego Więzienia Śledczego w Wilnie. 23 października 1931 roku został przeniesiony na stanowisko administratora parafii wojskowej w Baranowiczach, gdzie pracował do wybuchu wojny[7]. Na stopień starszego kapelana został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 6. lokatą w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymskokatolickiego[7]. Na stanowisku administratora pracował również w czasie kampanii wrześniowej. Opuścił Baranowicze razem z oddziałami sformowanymi w Ośrodku Zbierania Nadwyżek 78 pułku piechoty. Na froncie z Niemcami był ranny w nogę[1][2][3].
Został wzięty do niewoli radzieckiej i osadzony w obozie w Starobielsku (gdzie 11 listopada 1939 roku odprawił mszę w baraku majorów[8]). Przed Bożym Narodzeniem 1939 roku został wywieziony z obozu do Moskwy, po czym po kilku tygodniach osadzono go w obozie w Kozielsku, skąd został wywieziony (wykaz NKWD Moskwa nr 017/1/1940) z poleceniem przekazania do dyspozycji szefa Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku (akta sprawy nr 4915) do Katynia, gdzie został zamordowany w kwietniu 1940 roku[2][3][5].
Pośmiertnie, w 2007 roku został awansowany do stopnia podpułkownika[4]. W grudniu 2009 roku Antoni Aleksandrowicz został zgłoszony przez Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie jako jeden z 24 księży kapelanów Wojska Polskiego z lat 1919–1939 zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Kalininie wiosną 1940 r. na kandydatów do procesu beatyfikacyjnego Męczenników Wschodu (1917–1989)[3].
↑Mińsk jako miejsce urodzenia Antoniego Aleksandrowicza podawany jest przez źródła: [1], [2] i [3], natomiast źródła [4] i [5] podają, że jego miejscem urodzenia były Marcinkowicze koło Nowogródka. Podobnie data święceń kapłańskich: w pierwszej grupie podano 1917, natomiast w drugiej – 1916.