Andrea de Cesaris (ur. 31 maja1959 w Rzymie, zm. 5 października2014 tamże) – włoski kierowca Formuły 1. Znany z dużej liczby wypadków (stąd złośliwie zwany „Andrea de Crasheris”[1], ang crash – wypadek), słynął również z umiejętności blokowania innych kierowców (stąd zwany przez niektórych z nich "ruchomą zaporą drogową"[2]). Posiadacz rekordu największej liczby wyścigów bez zwycięstwa (208).
Kariera
De Cesaris wielokrotnie zdobywał tytuły mistrzowskie, gdy ścigał się w kartingu. Następnie ścigał się w BrytyjskiejFormule 3, gdzie, z powodu dużej liczby wypadków nie był w stanie wywalczyć tytułu mistrzowskiego. Następnie trafił do Formuły 2, do zespołu Rona Dennisa Project 4.
Następny sezon spędził również w Alfie Romeo. Dzięki drugim miejscom w Grand Prix Niemiec i RPA oraz czwartemu miejscu w Grand Prix Europy zdobył łącznie 15 punktów i 8 miejsce na koniec sezonu.
W sezonie 1984 de Cesaris jeździł we francuskim teamie Ligier. Zdobył w nim 3 punkty (za 5 miejsce w Grand Prix RPA i 6 w Grand Prix San Marino), co dało mu 18 miejsce w klasyfikacji końcowej. W sezonie 1985 również jeździł w Ligierze, również zdobył 3 punkty (za 4 miejsce w Grand Prix Monako), ale tym razem zajął na koniec sezonu 17 miejsce.
Przed sezonem 1986 przeszedł do Minardi. Sezon ten był do Włocha katastrofalny – nie ukończył 14 wyścigów, do jednego się nie zakwalifikował, a ukończył zaledwie jeden – Grand Prix Meksyku na 8 miejscu.
W sezonie 1987 jeździł w teamie Brabham. Punktował tylko w jednym wyścigu, ale za to na podium – miało to miejsce w Grand Prix Belgii. 4 punkty zapewniły mu 14 miejsce w klasyfikacji łącznej.
Sezon 1988 spędził jako jedyny kierowca zespołu Rial. 3 punkty za czwarte miejsce w Grand Prix USA - Wschód dały mu 15 miejsce na koniec sezonu.
Lata 1989 i 1990 spędził w zespole Scuderia Italia. W pierwszym sezonie startów w nim zdobył 4 punkty (za 3 miejsce w Grand Prix Kanady), co dało mu 16 miejsce w końcowej klasyfikacji. Drugi sezon ukończył bez punktów.
W sezonie 1991 jeździł dla zespołu Jordan. Do pierwszego wyścigu nie prekwalifikował się, ale później zdobywał czwarte miejsca w Kanadzie i Meksyku, piąte w Niemczech i szóste we Francji dały mu, dzięki 9 punktom, dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej.