An-Nabi Jusza leżała w Górnej Galilei w Górach Naftali powyżej Doliny Hula, w odległości 17 kilometrów na północny wschód od miasta Safed. Według danych z 1945 do wsi należały ziemie o powierzchni 361,7 ha. We wsi mieszkało wówczas 70 osób[1].
własność gruntów
powierzchnia gruntów (hektary)
Arabowie
361,6
Żydzi
0
publiczne
0,1
Razem
361,7
Rodzaj użytkowanych gruntów
hektary
uprawy zbóż
64
nieużytki
296,1
zabudowane
1,6
Historia
Pod koniec XVIII wieku muzułmańska rodzina al-GhuI utworzyła w miejscu tym sanktuarium na cześć islamskiego uczonego Nabi Jusza. Powstał tutaj meczet, budynek dla gości, a następnie wokół rozrosła się niewielka wieś[2]. Po zakończeniu I wojny światowej na mocy brytyjsko-francuskiego porozumienia, wieś an-Nabi Jusza została w 1920 umieszczona w Mandacie Syrii i Libanu[3]. Podczas powszechnego spisu ludności przeprowadzonego w 1921 przez Francuzów, mieszkańcy wsi otrzymali obywatelstwo Libanu[4]. Jednakże Komisja Graniczna podjęła decyzję o przesunięciu granicy i w 1924 An-Nabi Jusza została przeniesiona do Mandatu Palestyny[5].
Podczas wojny domowej w Mandacie Palestyny w połowie kwietnia 1948 Brytyjczycy ewakuowali większość swoich posterunków w Górnej Galilei. Rejon wioski An-Nabi Jusza zajęły siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które w tutejszym forcie policji utworzyły swoją bazę. Żydowska organizacja Hagana rozumiała strategiczne położenie tego punktu, który kontrolował drogę wjazdową na klif w górach Naftali i zamykał dojazd do położonych tam osiedli żydowskich. Również tędy prowadził droga, którą do Doliny Hula schodziły arabskie milicje. W dniu 15 kwietnia siły Palmach przeprowadził pierwszą próbę zdobycia An-Nabi Jusza, ale po straceniu 2 żołnierzy wycofał się. Drugą próbę podjęto 20 kwietnia z wykorzystaniem większych sił i materiałów wybuchowych do wysadzenia muru fortu. Podczas natarcia zginęło 22 żołnierzy żydowskich. Na samym początku I wojny izraelsko-arabskiej w nocy z 16 na 17 maja 1948 Izraelczycy zajęli wieś An-Nabi Jusza. W walce o fort zginęło 2 izraelskich żołnierzy. Następnie wysiedlono wszystkich mieszkańców, a domy wyburzono, pozostawiając jedynie posterunek brytyjskiej policji, który obecnie służy jako baza straży granicznej[1].
Miejsce obecnie
Grunty wioski An-Nabi Jusza zajął istniejący od 1945 moszaw Ramot Naftali.
Palestyński historyk Walid Chalidi, tak opisał pozostałości wioski An-Nabi Jusza: „Obszar jest pokryty gruzem i jest otoczony drutem kolczastym, przez co dostęp jest utrudniony. Jednakże pozostały niektóre dowody po wiosce: fragmenty domów, groby na wiejskim cmentarzu oraz sanktuarium Nabi Jusza. W nienaruszonym stanie są dwie kopuły i łukowate wejście do głównej części sanktuarium, ale grube kamienne mury są mocno uszkodzone i cały kompleks budynków jest zaniedbany”[1].
↑Walid Chalidi: All That Remains: The Palestinian Villages Occupied and Depopulated by Israel in 1948. Washington D.C.: Institute for Palestine Studies, 1992, s. 481. ISBN 0-88728-224-5.
↑Asher Kaufman. Between Palestine and Lebanon: Seven Sahi’i villages as a case study of boundaries, identities and conflict. „Middle East Journal”. 60, s. 685–706, 2006.
↑Khalid Sindawi. Are there any Shi’ite Muslims in Israel?. „Holy Land Studies”. 2, s. 183–199, 2008.