|
Abel Tasman (schip, 1898)
De Abel Tasman is het korpsschip van zeekadetkorps Heerhugowaard, vergelijkbaar met een wachtschip van Scouting Nederland. Het is een voormalig sleepschip, dat in de binnenvaart als vrachtschip heeft gevaren. Bij de bouw in 1898 was het een groot schip voor die tijd, met twee masten in het midden met hijstuig. Het had een liggend stuurwerk met ronde stuurbak. Bij de verkoop in 1929 kreeg het de voornaam van de vrouw van de nieuwe eigenaar: Margaretha. In de oorlogsjaren moest er ook gevaren worden, voornamelijk met steenkool, stenen of voedsel. In 1945, bij het wegtrekken van de bezetters, is het schip met veel andere schepen in het Julianakanaal bij Maasbracht opgeblazen en gedeeltelijk gezonken en heeft daarmee een schepenkerkhof gevormd. Naar verluidt heeft het schip bovenop een ander schip gelegen. Het werd na de oorlog gelicht en in 1946 weer hersteld als sleepschip bij Scheepswerf Jonker & Stans in Hendrik Ido Ambacht. In 2000 heeft zeekadetkorps Heerhugowaard de Margaretha in haar bezit gekregen[1] De zeekadetten gebruiken het schip als clubhuis. Elke zaterdagmiddag komen zij naar de vaste ligplaats van het korpsschip om hun programma te draaien. Een paar keer per jaar wordt er een stukje gevaren. Tijdens de zomervakantie met de vletten aan dek. Het ruim wordt dan gebruikt om te eten en te slapen. Er zijn ook een grote wasplaats met douche en wasmachine aan boord. BinnenvaartIn 1946 werd er veel kolen gevaren tussen Duisburg, Rotterdam of Amsterdam naar Straatsburg of Kalsruhe. Het schip heeft naast al het varen ook regelmatig vletwerk gedaan, onder andere in Vreeland aan de Vecht, met een lading voor de vatenfabriek Van Leer. Als er intensief met een schip gevaren wordt heeft dat gevolgen voor de techniek. Een greep uit de jaren na de oorlog.
JeugdwerkIn 1988 viel de beslissing het schip te verkopen aan de Stichting Outward Bound bedrijf, die het onder de naam Discovery ingezet heeft voor jeugdwerk. De ruimen werden betimmerd en voorzien van centrale verwarming. Het ging dienst doen als vakantieschip voor gehandicapten, met als thuishaven Lelystad. Dit was geen succes en vervolgens ging de stichting failliet. De Discovery werd in 1992 uit dat faillissement gekocht en kwam in dienst bij het Zeekadetkorps Hellevoetsluis. Het korps had nog contact met de familie die jaren met het schip had gevaren en is de Discovery weer omgedoopt als Margaretha. Het schip werd ingericht met een groot dagverblijf en keuken. De slaapzaal (was voorheen recreatie ruimte) bestond uit een grote ruimte met drie stapelbedden van twee bedden tegen elkaar. Privacy was nergens aan de orde, behoudens het achteronder voor de onderofficieren en officieren. Vooruit was een groot verblijf met veel rommel en een kleine bar. Twee generatoren van respectievelijk 33 en 30 kVA werden geplaatst in het voorruim. In 2000 is de Margaretha van het korps Hellevoetsluis overgenomen door het korps Heerhugowaard. Daar werd het vrijwel meteen volledig onder handen genomen en van voor tot achter werd vrijwel alles er uit gehaald en weer opnieuw ingetimmerd. Als er werd gedoucht kon men niet naar het toilet, omdat toilet en douche één grote ruimte vormden. Die werd dan ook snel aangepast, gescheiden in diverse ruimten voor meer privacy. Er kwam ook een volledige draaitafel/karaokeinstallatie en muziekcomputer met grote speakers. Bij de werfbeurt in 2004 is hier en daar de huid gedubbeld en er is ook een autokraan aangebracht. De david die toen in gebruik was qua veiligheid geheel afgekeurd. Van pakweg 2006 tot 2008 is de gehele keuken met allerlei professionele apparatuur en toebehoren gesponsord verbouwd en ingericht met een keuken inventaris van af te stoten kantoren van DE BANK. Een afwasstraat, een warmhoudkast, een fornuis, heel veel roestvaststalen meubilair en gebruiksartikelen zijn toen aan boord gesleept en geïnstalleerd. Tot 2010 bestond de inrichting nog uit verschillende grote hutten van 6 tot 12 personen. Vooral bij het gestaffeld naar bed gaan van de diverse leeftijdsgroepen bracht dat veel en vaak onrust. Alle verblijven werden in dat jaar verbouwd tot drie-persoons hutten. Er kwam veel meer rust aan boord omdat de verschillende groepen nu op verschillende tijden gingen slapen. In 2013 ontstond een groot probleem vanwege de afschaffing van het gebruik van rode diesel voor het niet-zakelijk gebruik. Het schip vraagt echter een vorstvrije situatie i.v.m. afsluiters en dergelijke voorzieningen. De oplossing kwam via een gesponsorde houtpelletkachel, met nog maar 1/3 van de stookkosten van daarvoor. Na een voorbereiding van zes maanden en heel veel zelfwerkzaamheid volgde in 2014 de te lang uitgestelde dokbeurt voor het verkrijgen van het Certificaat van Onderzoek. Een certificaat dat vanaf 2019 elk schip van 20 meter en langer moet hebben om zelfs maar te mogen varen. De meeste eisen voor het certificaat waren inmiddels gerealiseerd of toch bijna. In het dok is gebleken dat te lang wachten met dokken een averechtse uitwerking had gehad. Het bracht het achterstallig onderhoud direct aan het licht. Samen met de andere eisen van het CvO deden dit een grote aanslag op de beschikbare financiën. Maar veel sponsoren hebben een bijdrage geleverd. De dokbeurt in 2021 in het kader van het CvO is zonder grote problemen verlopen. Er waren nauwelijks dubbelingen aan te brengen. Wel is een deel van het voordek vervangen onder de ankerlier omdat dit geheel was doorgeroest. Als in het jeugdwerk vrij gebruikelijk is het schip nog steeds 'under construction'. Er zijn contacten gelegd met de technische opleiding Tetrix om de werkzaamheden door leerlingen te laten uitvoeren als praktijkopdracht. Liggers Scheepmetingsdienst
Externe links
Bronnen, noten en/of referenties
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
