Alifonso II d'Aragón
Alifonso II d'Aragón dito o Casto (Uesca, 25 de marzo de 1157[1][2][3] - Perpinyán, 25 d'abril de 1196), estió rei d'a Corona d'Aragón entre 1164 y 1196. Primer rei d'a Corona d'Aragón. Estió rei d'Aragón y conte de Barcelona dende 1164, marqués d'a Provenza dende 1166 y conte d'o Rosillón dende 1172. Fació en 1164 en Zaragoza as primeras Corz aragonesas documentatas en as que estión as burguesías dos lugars. Os territorios de l'atra banda d'os Pirineus li facioron malas querencias con Francia y Navarra. S'acomodó con Sancha en a Seu d'o Salvador de Zaragoza, filla de Alifonso VIII de Castiella, en l'anyada de 1174, d'ista naixioron Pero II y Gostanza que dimpués estió reina d'Hongría. Con o rei castellano sinyó o Tractau de Cazorla (Soria), an Aragón s'afirmaba o dreito a conquerir o Levant moro enta Biar, fendo reconoiximiento a Castiella d'os dreitos sobre Murcia. Aproveitando que os Almuades atacaban a o rei Lop y perdeba aliaus conquirió Teruel, Val de Robres, Gandesa, Horta de Sant Joan y Ulldecona, comarca a la que dió fuero d'Aragón y por a corrió o dinero chaqués. En 1177 aduyó a lo rei Alifonso VIII de Castiella a prener Cuenca, obtenendo-ne a renuncia d'os suyos a lo Regnum Caesasaugustanum. Cedió Alcanyiz a la Orden de Calatrava en 1179. Morió en Perpinyán en 1196. Referencias
|