Álvaro Laborinho Lúcio
|
Pełne imię i nazwisko
|
Álvaro José Brilhante Laborinho Lúcio
|
Data i miejsce urodzenia
|
1 grudnia 1941 Nazaré
|
Zawód, zajęcie
|
prawnik, nauczyciel akademicki
|
Alma Mater
|
Uniwersytet w Coimbrze
|
Álvaro José Brilhante Laborinho Lúcio (ur. 1 grudnia 1941[1] w Nazaré[2]) – portugalski prawnik i nauczyciel akademicki, deputowany, w latach 1990–1995 minister sprawiedliwości.
Życiorys
Absolwent prawa na Uniwersytecie w Coimbrze, uzyskał magisterium z zakresu prawa cywilnego. Pracował jako prokurator, doszedł do stanowiska zastępcy prokuratora generalnego. Był dyrektorem Centro de Estudos Judiciários, instytucji kształcącej sędziów i prokuratorów[2]. Pełnił funkcję sekretarza stanu w administracji rządowej[2]. W latach 1990–1995 sprawował urząd ministra sprawiedliwości w dwóch rządach, którymi kierował Aníbal Cavaco Silva[3][4]. Był też deputowanym do Zgromadzenia Republiki VII kadencji z ramienia Partii Socjaldemokratycznej[1] oraz przewodniczącym zgromadzenia miejskiego w Nazaré[2]. W latach 2003–2006 pełnił funkcję ministra republiki do spraw Azorów[5].
Współtworzył stowarzyszenie Associação Portuguesa de Apoio à Vítima. Jako nauczyciel akademicki związany z Universidade Autónoma de Lisboa, przewodniczył radzie generalnej Uniwersytetu Minho[2]. Orzekał w Najwyższym Trybunale Sprawiedliwości[5], wchodził w skład Najwyższej Rady Sądownictwa[2].
Autor publikacji książkowych, m.in. Do fundamento e da dispensa da colação i O julgamento: uma narrativa crítica da justiça. Opublikował także powieści O chamador i O homem que escrevia azulejos[2].
Przypisy