Zeno Colò (ur. 30 czerwca 1920 w Abetone, zm. 12 maja 1993 w San Marcello Pistoiese) – włoski narciarz alpejski, mistrz olimpijski oraz czterokrotny medalista mistrzostw świata.
Kariera
Narciarstwo alpejskie zaczął uprawiać w wieku 14 lat, jednak rozwój jego kariery został przerwany przez II wojnę światową. W czasie wojny był członkiem patrolu narciarskiego Cervinia, dostając się do niewoli. Do narciarstwa powrócił w 1947 roku, ustanawiając jednocześnie rekord świata w narciarstwie szybkim, osiągając prędkość 159,292 km/h na zboczach szczytu Klein Matterhorn. Ustanowił tym samym nowy rekord świata, który pozostał niepobity przez kolejne 13 lat, aż w 1960 roku poprawił go Willy Forer ze Szwajcarii[1]. Ustanawiając rekord Colò startował na drewnianych nartach i nie nosił kasku.
W 1948 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Sankt Moritz, gdzie był czternasty w slalomie, a rywalizacji w zjeździe nie ukończył. Największe sukcesy w karierze osiągnął podczas rozgrywanych dwa lata później mistrzostw świata w Aspen. Zwyciężył tam w zjeździe i gigancie, a w slalomie był drugi za Szwajcarem Georgesem Schneiderem. Walkę o zwycięstwo przegrał o zaledwie 0,3 sekundy; trzecie miejsce zajął Norweg Stein Eriksen. W tym samym roku zdobył też mistrzostwo Ameryki Północnej oraz wygrał zawody Lauberhornrennen. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Oslo w 1952 roku, gdzie zwyciężył w zjeździe. Był to pierwszy w historii złoty medal olimpijski dla Włoch w narciarstwie alpejskim. Na tych samych igrzyskach był też czwarty w slalomie i gigancie. Walkę o medal przegrywał odpowiednio z Norwegiem Guttormem Berge (o 0,1 sekundy) oraz z Austriakiem Tonim Spissem (o 0,3 sekundy). Po zakończeniu igrzysk w Oslo podpisał kontrakt z firmą produkującą sprzęt narciarski, co zgodnie z panującymi wtedy przepisami czyniło go zawodowcem. W 1954 roku został za to zdyskwalifikowany przez Włoską Federację Sportów Zimowych, co efektywnie zakończyło jego karierę narciarską. Colò zdobył łącznie 28 medali mistrzostw Włoch, w tym dziewięć złotych w zjeździe, cztery w gigancie, dziesięć w slalomie oraz pięć w kombinacji.
Po zakończeniu kariery pracował jako instruktor narciarski w Abetone i uczestniczył w rozbudowie ośrodka narciarskiego Pistoia. W 1973 roku uczestniczył w budowie kolejki gondolowej oraz zaprojektował trzy trasy narciarskie. Zmarł w 1993 roku na raka płuc.
Odkryta w 1998 roku przez Luciano Tesiego i Giuseppe Fortiego planetoida 58709 Zenocolò została nazwana na jego cześć[2].
Osiągnięcia
Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwycięzca
|
DNF
|
2 lutego
|
1948
|
Sankt Moritz
|
Zjazd
|
2:55,0 min
|
—
|
Henri Oreiller
|
14.
|
5 lutego
|
1948
|
Sankt Moritz
|
Slalom
|
2:10,3 min
|
+8,7 s
|
Edy Reinalter
|
1.
|
14 lutego
|
1950
|
Aspen
|
Gigant
|
1:54,4 min
|
-
|
-
|
2.
|
16 lutego
|
1950
|
Aspen
|
Slalom
|
2:06,4 min
|
+0,3 s
|
Georges Schneider
|
1.
|
18 lutego
|
1950
|
Aspen
|
Zjazd
|
2:34,4 min
|
-
|
-
|
4.
|
15 lutego
|
1952
|
Oslo
|
Gigant
|
2:25,0 min
|
+4,1 s
|
Stein Eriksen
|
1.
|
16 lutego
|
1952
|
Oslo
|
Zjazd
|
2:30,8 min
|
-
|
-
|
4.
|
19 lutego
|
1952
|
Oslo
|
Slalom
|
2:00,0 min
|
+1,8 s
|
Othmar Schneider
|
Bibliografia
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne: