Władysław Toruń urodził się 7 lipca 1889 w Nowym Sączu. Był synem Wojciecha (1863-1934, urzędnik kolejowy) i Katarzyny z domu Nazimek (1861-1939) oraz bratem Leopolda (1887–1955, podpułkownik inżynier Wojska Polskiego) i Stanisława (ur. 1891, podpułkownik dyplomowany piechoty)[2]. Miał także siostry[3].
Po wybuchu I wojny światowej powołany do marynarki austro-węgierskiej, od grudnia 1914 służył w artylerii fortecznej, a od marca 1915 w fortyfikacjach bazy Pola i batalionie piechoty morskiej. Od sierpnia 1916 skierowany na kurs obserwatorów lotniczych do Szybeniku, służył następnie w lotnictwie marynarki wojennej (Marine Seefliegerkorps). Latał nad Morzem Adriatyckim w lotach rozpoznawczych, na wykrywanie okrętów podwodnych i min oraz eskortując konwoje, głównie na łodziach latających typów Hansa-Brandenburg K i Lohner R. Został mianowany chorążym w batalionie morskim z dniem 1 kwietnia 1917[5]. Do października 1918 spędził w powietrzu ok. 1000 godzin, 1 stycznia 1918 awansował na podporucznika w rezerwie marynarki (Leutnant i.d.Res.)[5][7].
Korzystając z upadku Austro-Węgier, w październiku 1918, przebywając na urlopie we Lwowie, wstąpił do nowo formowanych polskich oddziałów w stopniu porucznika, po czym wziął udział w walkach o Lwów z Ukraińcami podczas wojny polsko-ukraińskiej[8]. Wraz z lotnikami Stefanem Bastyrem i Januszem de Beaurain oraz lwowskimi studentami i robotnikami opanował 2 listopada 1918 lotnisko Lewandówka we Lwowie[9]. Wziął udział w drugim locie bojowym polskiego samolotu 5 listopada 1918, z por. Bastyrem. W ciągu następnych tygodni brał udział w walkach o Lwów[8] w składzie nowo sformowanej 2 eskadry lwowskiej, uczestnicząc w lotach bojowych i zajmując się obsługą samolotów. Z powodzeniem bombardował pozycje ukraińskie na Cytadeli i Wysokim Zamku. Do końca listopada wykonał 27 lotów – najwięcej z lwowskich obserwatorów. 27 listopada z pilotem Stefanem Stecem poleciał do Warszawy z meldunkiem dla Naczelnika Państwa[8]. Brał następnie udział w dalszych walkach wokół Lwowa, m.in. grupowym nalocie na pozycje ukraińskie pod Kulikowem 14 maja 1919. W czasie walk o Lwów jego matka Katarzyna w domu Toruniów przy ul. Grunwaldzkiej 12 stworzyła miejsce do przebywania dla lotników polskich[10].
W maju 1919 objął dowództwo III Ruchomego Parku Lotniczego i warsztatów lotniczych we Lwowie (po por. Bastyrze)[11]. W sierpniu 1920, z powodu zagrożenia Lwowa przez wojska radzieckie podczas wojny polsko-bolszewickiej, III Park Lotniczy przeniesiono do Krakowa, łącząc go pod dowództwem Torunia z warsztatami II Parku. Został awansowany na stopień majora w korpusie oficerów zawodowych aeronautycznych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[12]. Został komendantem II Parku Lotniczego 2 pułku lotniczego w Krakowie[9]. W maju 1922 podczas lotu z Krakowa do Lwowa miał wypadek lotniczy koło Rzeszowa, w wyniku którego doznał złamania czterech żeber, obrażenia głowy, obojczyka i ręki[13], wskutek czego podupadł na zdrowiu. 4 października 1922, pozostając oficerem nadetatowym 2 pułku lotniczego, został kierownikiem Centralnych Warsztatów Lotniczych w Warszawie[9][14][15][16], m.in. przygotowując je do licencyjnej produkcji pierwszych samolotów Hanriot H.28.
Zmarł w nocy z soboty na niedzielę 10 sierpnia 1924 w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie na skutek ciężkich obrażeń wewnętrznych i krwotoku doznanego w następstwie nieszczęśliwego wypadku przy naprawie instalacji elektrycznej w mieszkaniu. Został pochowany we wtorek 12 sierpnia 1924 na Cmentarzu Powązkowskim[17]. Po przeszło 10 latach, 24 listopada 1935 jego szczątki zostały pochowane na Cmentarzu Obrońców Lwowa we Lwowie (pochowany także został wówczas inny lotnik, Stefan Stec)[18]. W okresie Ukraińskiej SRR w trakcie profanacji i zrównywania z ziemią Cmentarza Obrońców Lwowa Maria Tereszczakówna (polska działaczka społeczna) wraz z grupą kilku innych osób, w celu ratowania szczątków polskich bohaterów pochowanych na tym cmentarzu przeniosła kilka ciał zasłużonych Polaków (oprócz Władysława Torunia m.in. gen. Tadeusza Jordan-Rozwadowskiego, gen. Wacława Iwaszkiewicza-Rudoszańskiego, dowódcy obrony Lwowa z 1918 Czesława Mączyńskiego, arcybiskupa lwowskiego Józefa Teodorowicza, ks. Gerarda Szmyda, pozostałych twórców polskiego lotnictwa: Stefana Bastyra i Stefana Steca) w inne miejsce pochówków, które w wyniku śmierci bezpośrednich świadków i wcześniejszego braku zainteresowania polskich instytucji do dnia dzisiejszego pozostają nieznane (z wyjątkiem miejsca pochówku biskupa Teodorowicza i ks. Szmyda).
Był żonaty. Miał syna, który urodził się pięć dni przed jego śmiercią. Jego szwagrami byli lwowiacy: dziennikarz Stanisław Zachariasiewicz oraz oficerowie kpt. Mieczkowski i por. Marek.
W ramach obchodów 20 rocznicy obrony Lwowa 20 listopada 1938 Rada Miasta Lwowa podjęła uchwałę nazwaniu jego imieniem jednej z ulic miasta[19].
↑Zarówno w sprawozdaniach szkolnych C. K. II Szkoły Realnej we Lwowie jak i w wydawnictwach wojsk austro-węgierskich bracia Stanisław i Władysław widnieli pod nazwiskiem „Toroń”. W ewidencji wojskowych austriackiej marynarki był określany w języku niemieckim jako „Ladislaus Toron”.
Przypisy
↑Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 24 stycznia 1925, s. 40.