Władysław Kaliszek (ur. 10 października 1895 w Kałudze, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się 10 października 1895 w Kałudze, ówczesnej stolicy guberni kałuskiej, w rodzinie Jana Wojciecha i Walerii z Jabłońskich[1][2][3]. Po ukończeniu szkoły realnej w Kijowie (1912) rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Kijowskiej. Dwa lata później przeniósł się na Wydział Rolniczy, na którym ukończył agronomię[3]. Od 1916 roku wcielony do armii rosyjskiej, gdzie ukończył szkołę oficerską. W 1917 roku w III Korpusie Polskim w Rosji. Od lipca do września 1918 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie[4].
W 1918 roku, wstąpił na ochotnika do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 1 pułku artylerii polowej Legionów jako adiutant I Brygady Artylerii. Został mianowany dowódcą baterii w 1 pap, a następnie w 6 dywizjonie artylerii konnej. Za bohaterstwo w czasie walk w wojnie polsko-bolszewickiej został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Służył w 3 dywizjonie artylerii konnej, a następnie w 1 pułku artylerii polowej Legionów, gdzie w 1928 roku został awansowany do stopnia majora i był dowódcą II dyonu. W styczniu 1931 został wyznaczony na stanowisko dyrektora nauk Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu[5]. W marcu 1935 objął dowództwo 12 dywizjonu artylerii konnej w Ostrołęce[6], a 1 stycznia 1937 dowództwo 1 dywizjonu artylerii konnej w Warszawie. W 1939 został mianowany dowódcą 24 pułku artylerii lekkiej w Jarosławiu. Był także przedostatnim przedwojennym prezesem klubu sportowego Legia Warszawa, którym kierował od kwietnia 1938 do lipca 1939.
W sierpniu 1939, w czasie mobilizacji, objął stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 24 Dywizji Piechoty. Pod koniec września dostał się w ręce Sowietów podczas próby przedostania się w rejon Lwowa wraz z grupą żołnierzy i oficerów, został przewieziony do obozu jenieckiego w Starobielsku[3].
Władysław Kaliszek w 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie. Obecnie jego szczątki spoczywają na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[2] w Piatichatkach.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[7]. W dniach 9–10 listopada 2007 roku w Warszawie były odczytywane nazwiska ofiar zbrodni katyńskiej, awansowanych na wyższe stopnie wojskowe i służbowe, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[8].
Był żonaty z Michaliną z Kowalewskich, z którą miał dwie córki: Krystynę (ur. 19 maja 1925) i Hannę (ur. 26 lipca 1929)[9][3].
Ordery i odznaczenia
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 205.
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1993 ↓, s. 86.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 30.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 marca 1935, s. 31.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922, s. 107.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 19 marca 1936, s. 2.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 24, poz. 33.
- ↑ a b c Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 239.
Bibliografia
- Kaliszek Władysław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.36-2640 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-02-04].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Rocznik Oficerski 1923 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 803, 820.
- Rocznik Oficerski 1924 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 722, 744.
- Rocznik Oficerski 1928 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 375, 457.
- Rocznik Oficerski 1932 - Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 182, 813.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.