Narciarstwo uprawiała od dzieciństwa. W wieku 12 lat przeniosła się z rodzinnego Rauris do Schladming, gdzie mieści się szkoła sportowa[1]. W 1979 roku odniosła swój pierwszy sukces wygrywając organizowane we Włoszech zawody dla dzieci - Trofeo Topolino[2]. W sezonie 1983/1984 została powołana do kadry narodowej, od razu zajmując drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Europy, przy czym zwyciężyła też w klasyfikacji slalomu. W 1985 roku wystartowała na mistrzostwach świata juniorów w Jasnej, gdzie była między innymi szósta w gigancie i siódma w slalomie.
Pierwsze punkty w zawodach Pucharu Świata wywalczyła 9 grudnia 1984 roku w Davos, zajmując czternaste miejsce w kombinacji. Na podium zawodów tego cyklu po raz pierwszy stanęła 30 listopada 1987 roku w Courmayeur, kończąc rywalizację w slalomie na trzeciej pozycji. W zawodach tych wyprzedziły ją jedynie dwie rodaczki: Anita Wachter i Ida Ladstätter. Łącznie 20 razy stawała na podium zawodów pucharowych, odnosząc jednocześnie pięć zwycięstw: 13 grudnia 1992 roku w Vail i 16 stycznia 1993 roku w Cortina d’Ampezzo była najlepsza w supergigancie, a 28 listopada 1992 roku w Park City, 27 listopada 1993 roku w Santa Caterina i 21 stycznia 1994 roku w Mariborze triumfowała w gigantach. Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1992/1993, kiedy zajęła piąte miejsce w klasyfikacji generalnej i drugie w klasyfikacji supergiganta. Ponadto w sezonie 1988/1989 była siódma w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji kombinacji zajęła drugie miejsce.
W 1988 roku wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Calgary, zajmując między innymi szóste miejsce w gigancie i dziesiąte w slalomie. Brała też udział w rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Albertville, gdzie najlepszy wynik uzyskała w gigancie, który ukończyła na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrała tam o 0,06 sekundy z Anitą Wachter i Diann Roffe-Steinrotter z USA, które ex aequo zajęły drugie miejsce.
Zmarła w szpitalu w Murnau am Staffelsee po fatalnym w skutkach zjeździe w zawodach Pucharu Świata w Garmisch-Partenkirchen. Przy szybkości ok. 120 km/godz. straciła równowagę, upadła i złamała kark. Początkowo uważano, że stało się to wskutek uderzenia w drewniany słupek osłaniający fotokomórkę do mierzenia międzyczasu, stąd na FIS spadły głosy krytyki. Dopiero przeprowadzona kilka miesięcy później szczegółowa analiza wypadku wykazała, że Maier nie uderzyła w słupek, tylko w znajdującą się tuż obok zaspę śnieżną[3].
Osierociła czteroletnią córkę Melanie. Pochowano ją w rodzinnej miejscowości Rauris.