USS New Orleans (CA-32)

USS New Orleans (CA-32)
Ilustracja
„New Orleans” po bitwie pod Tassafarongą. Widoczna wieża to wieża B – wieża A wraz z resztą okrętu została oderwana od kadłuba po wybuchu torpedy i przednich magazynów amunicji
Historia
Stocznia

New York Navy Yard

Położenie stępki

14 marca 1931

Wodowanie

12 kwietnia 1933

 US Navy
Wejście do służby

15 lutego 1934

Wycofanie ze służby

10 lutego 1947

Los okrętu

złomowany w 1959

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

9950 ton

Długość

na linii wodnej: 175 m
całkowita: 179,27 m

Szerokość

18,82 m

Zanurzenie

maksymalne 8,1 m

Napęd
4 turbiny
8 kotłów
4 śruby napędowe
107 000 ihp (80 000 kW)
Prędkość

32,7 w

Uzbrojenie
9 x dział 203 mm L/55
8 × 127 mm
8 × 12,7 mm
Wyposażenie lotnicze
4 wodnopłatowce
2 katapulty
Załoga

876 ludzi

USS New Orleans (CA-32) (początkowo CL-32) – amerykański krążownik ciężki z okresu II wojny światowej, okręt prototypowy swojego typu. Należał do ostatniego amerykańskiego typu krążowników ciężkich budowanych zgodnie z ustaleniami traktatu waszyngtońskiego.

Jego stępkę położono 14 marca 1931 w New York Navy Yard, zwodowano go 12 kwietnia 1933, matką chrzestną była Cora S. Jahncke. Wcielono go do służby 15 lutego 1934, pierwszym dowódcą został Allen B. Reed.

Okręt brał udział w wielu starciach wojny na Pacyfiku, m.in. w obronie Pearl Harbor, bitwie na Morzu Koralowym i bitwie pod Tassafarongą.

Okręt za służbę w czasie II wojny światowej został odznaczony 17 battle stars.

W 1947 wycofany ze służby, sprzedany na złom 22 września 1959.