Treningi rozpoczął w 1959 r. Swoje pierwsze narty Pawlusiak otrzymał z klubu LKS Bystra. Początkowo uprawiał kombinację norweską. W wieku 16 lat skoczył na Krokwi 78 m[3]. W 1964 zajął miejsce w pierwszej dwudziestce zawodników konkursu w Reit im Winkl, a rok później został członkiem kadry narodowej[4]. Na liście najlepszych kombinatorów sezonu 1967 sklasyfikowano go na miejscu 22.[4]
1968/1969
W 1969 dobrze zaprezentował się w skokach do kombinacji w Le Brassus, gdzie przeskoczył skocznię. Po powrocie do Polski został powołany do kadry na odbywający się w Zakopanem, Wiśle i w SzczyrkuPuchar Przyjaźni, w którym brali udział skoczkowie z krajów demokracji ludowej. Na Skalitem był siódmy, w Wiśle-Malince trzeci, zaś rywalizację na Wielkiej Krokwi rozstrzygnął na swoją korzyść[4]. Reprezentacja Polski wygrała klasyfikację drużyn. Już wtedy skoczek wyróżniał się estetycznym ułożeniem ciała w locie[4]. W tamtym sezonie Pawlusiak był jeszcze drugi w Sankt Moritz i trzeci w Lahti. Zdobył złoty medal mistrzostw Polski.
Uczestniczył też w mistrzostwach świata w Wysokich Tatrach. Na skoczni średniej zajął 12. miejsce. Na skoczni dużej po skoku na 94,5 m prowadził po pierwszej serii, wyprzedzając m.in. Garija Napałkowa i Yukio Kasayę[1]. W drugiej części zawodów reprezentant Związku Radzieckiego wylądował na 109,5 m. Pawlusiak skoczył w ładnym stylu 100,5 m, lecz upadł[1]. Lądował na zakrocznej nodze, przez co jego narta zakrawędziowała. Zajął przez to dopiero 34. pozycję. Brązowy medal dla Polaków zdobył jednak Stanisław Gąsienica-Daniel. W pokazowym konkursie drużynowym polska reprezentacja w składzie Pawlusiak, Daniel, Józef Przybyła, Adam Krzysztofiak zajęła 5. pozycję (startowało 18 ekip)[6].
Po mistrzostwach polscy skoczkowie udali się do Stanów Zjednoczonych, gdzie wystartowali na skoczni mamuciej w Ironwood. Podczas treningu Pawlusiak doznał ciężkiego upadku, uderzając klatką piersiową w zeskok skoczni[1]. Miał rozerwany mostek i nie startował już do końca sezonu.
1970/1971
Pawlusiak po powrocie do wysokiej formy wygrał konkurs w Oberwiesenthal, był też 14. i 9. w Sapporo podczas próby przedolimpijskiej[1]. W Turnieju Czterech Skoczni był na 7. pozycji[7], a w Oberstdorfie zajął 3. lokatę[8]. Wygrał też Spartakiadę Armii Zaprzyjaźnionych w Zakopanem. Ponownie zdobył srebro w MP.
1971/1972
W kolejnej edycji Turnieju Czterech Skoczni był na 27. miejscu[9]. Podczas konkursu finałowego pękła mu panewka stawu biodrowego[1]. Na igrzyskach olimpijskich w Japonii, startując z niewyleczoną kontuzją, zajął 32. na średniej i 18. miejsce na dużej skoczni[10]. Wywalczył też brązowy krążek mistrzostw kraju. Miał również reprezentować Polskę na I Mistrzostwach Świata w Lotach Narciarskich w Planicy, jednak z powodu lęku po wypadku na mamucie w USA nie stawił się przed wyjazdem na zbiórce w Katowicach[11].
1972/1973
W klasyfikacji generalnej 21. TCS uplasował się na 89. miejscu[12]. Wystartował wówczas tylko w austriackiej części cyklu. 1 kwietnia 1973 Pawlusiak ustanowił rekord Wielkiej Krokwi, wynoszący dotąd 112 m. Zmagania obserwowało kilkadziesiąt tysięcy widzów[1]. Na skoczni panowały trudne warunki. W pierwszej serii jedynie Pawlusiak przekroczył setny metr. W finale podniesiono belkę. Skaczący jako ostatni Pawlusiak po płynnym locie wylądował na 113 m, zostając nowym rekordzistą[1]. W tym samym sezonie ponownie wygrał Zimową Spartakiadę Armii Zaprzyjaźnionych, rozgrywaną w bułgarskim Pamporowie. Zajął piąte miejsce w Szwajcarskim Tygodniu Skoków. Był najlepszy w Memoriale Bronisława Czecha i Heleny Marusarzówny[3]. Zdobył dwa medale MP – złoty na skoczni normalnej i srebrny na dużej.
W Turnieju Czterech Skoczni uplasował się na 11. pozycji[14]. Najlepiej spisał się w Oberstdorfie, gdzie był 8.[15] Został też wicemistrzem kraju oraz zdobył brązowy medal za trzecie miejsce w konkursach o MP.
Po wyleczeniu kontuzji wziął udział w kolejnym TCS. Zajął wówczas 17. pozycję[16]. Najlepiej zaprezentował się w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był na 7. miejscu[15].
Na olimpiadzie w austriackim Innsbrucku był 31. i 52.[10] Najlepiej skakali wtedy Austriacy, którzy dominowali dzięki nowym kombinezonom[1]. Zdobył też brąz na MP.
Późniejsze sezony
W sezonie 1977/1978 skakał jeszcze w RFN na Turnieju Czterech Skoczni, w którym zajął 78. lokatę[17]. W 1977 zdobył srebrny i brązowy medal mistrzostw kraju. Rok później był drugi.
Ostatnim sukcesem Pawlusiaka było 4. miejsce na mistrzostwach kraju w 1979 roku. Potem, w wieku 33 lat, zakończył swą sportową karierę. Z uprawiania sportu nie miał żadnych korzyści materialnych[1].
↑Dziś otwarcie mistrzostw świata w Planicy. „Dziennik Polski, nr 71 (8734)”, 1972-03-24. Prasowe Zakłady Graficzne w Wielopolu. (pol.).brak numeru strony