Rozwój szkoły w Chartres związany jest z ruchem tłumaczenia klasycznych i arabskich tekstów na łacinę. Była ona jednym z czołowych ośrodków intelektualnych, które zapoczątkowały tzw. renesans XII wieku. Z czasem szkoła straciła na znaczeniu na rzecz uniwersytetów, w szczególności Uniwersytetu Paryskiego, z którym początkowo rywalizowała.
Historia
Już od VI wieku istniała przy katedrze w Chartres szkoła. Około roku 1020 biskup Fulbert, uczeń Gerberta z Aurillac, dokonał jej odnowienia i nadał jej specyficzny charakter. Nauka w szkole została oparta na sztukach wyzwolonych, lekturze tekstów klasycznych, a także na studiach przyrodniczych i medycznych. Do szkoły zaczęli ściągać liczni uczniowie (m.in. Berengar z Tours)[1].
nacisk na sztuki wyzwolone, które były traktowane jako niezależne od teologii;
w sztukach wyzwolonych nacisk na gramatykę, czyli studiowanie łaciny;
uznanie dla tekstów pogańskich, w szczególności starożytnych (ale również arabskich). Starano się nie tylko pogodzić treści przekazane przez starożytnych filozofów z treściami biblijnymi, lecz również uważano, że teksty pogańskie w alegoryczny sposób wyrażają prawdy Objawienia. Np. Teodoryk z Chartres utożsamił w Tractatus de sex dierumoperibusDucha Świętego z Platońskąanima mundi. Szkoła z Chartres była też najsilniejszym w swoich czasach ośrodkiem platonizmu. Ona pierwsza przyswoiła jedyny znany w średniowieczu dialog Platona – Timajosa;
Christopher Erismann: Schools in the Twelfth Century. W: Encyclopedia of Medieval Philosophy. Philosophy between 500 and 1500. Henrik Lagerlund (ed.). Springer, 2011. ISBN 978-1-4020-9728-7. OCLC704395298. (ang.). Brak numerów stron w książce
David Luscombe: Chartres, School of. W: Encyclopedia of Philosophy. Donald M. Borchert (red.). Thomson Gale, 2006. ISBN 0-02-866072-2. OCLC62777944. (ang.). Brak numerów stron w książce