Sylvano Bussotti (ur. 1 października 1931 we Florencji[1], zm. 19 września 2021 w Mediolanie[2]) – włoski kompozytor, malarz i reżyser.
Życiorys
W latach 1940–1948 studiował w Conservatorio Luigi Cherubini we Florencji, gdzie uczył się teorii u Roberto Lupiego i gry na fortepianie u Luigiego Dallapiccoli[1]. Później samodzielnie pogłębiał edukację muzyczną. Od 1957 do 1958 roku przebywał w Paryżu, gdzie uczył się prywatnie u Maxa Deutscha[1]. W 1958 roku uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, gdzie poznał Johna Cage’a i Pierre’a Bouleza[3]. Otrzymał nagrodę na festiwalu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej w 1961, 1963 i 1965 roku[1][4]. W latach 1963–1964 na zaproszenie Fundacji Rockefellera gościł w Stanach Zjednoczonych[1]. W 1967 roku nagrodzony Premio all’Amelia na Biennale w Wenecji[1]. Wykładał w konserwatorium w Mediolanie[5]. Był dyrektorem weneckiego Teatro La Fenice[6].
Był komandorem francuskiego Orderu Sztuki i Literatury[7].
Poza muzyką zajmował się także malarstwem, jego grafiki i obrazy były prezentowane na wystawach w różnych krajach[4]. Aktywny był również jako reżyser teatralny[4], występował jako aktor i recytator, projektował scenografię i kostiumy[1]. Zrealizował autobiograficzny film Apology[1].
Twórczość
W muzyce Bussottiego widoczne są wpływy twórczości Antona Weberna i techniki serializmu, a później także Johna Cage’a[6]. W swoich partyturach często stosował zapis graficzny[5][6] o silnie zautonomizowanej strukturze, doprowadzając do dużej nieokreśloności formy i zdarzeń dźwiękowych, często jedynie symbolicznie sugerowanych[1]. W późniejszym okresie wrócił do tradycyjnej notacji muzycznej, nie rezygnując jednak z różnych niekonwencjonalnych rozwiązań[1]. Sztuki sceniczne Bussotiego stanowią mieszankę różnorodnych stylów i elementów, utrzymane są w klimacie nasyconym erotyką i mglistą, surrealistyczną symboliką[1]. Autor sformułował koncepcję teatru totalnego, którego główną postacią jest on sam: jako twórca, realizator i zakamuflowany bohater[1].
Ze względu na swoje przeładowane erotyką i symboliką seksualną dzieła sceniczne Bussotti uważany był za twórcę kontrowersyjnego[1][3]. W 1991 roku został zwolniony z posady dyrektora weneckiego Biennale, po tym jak zrealizował szereg skandalizujących przedstawień; w jednym z nich na scenie wystąpiła prostytutka[3].
Kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych)[4]
|
Utwory instrumentalne
- Breve na fale Martenota, 1958
- Five Piano Pieces for David Tudor, 1959
- Sette fogli, 1961
- I Couple na flet i fortepian
- II Coeur na perkusję
- III Per tre na fortepian
- IV Lettura di Braibanti na głos solo
- V Mobile-stabile na głos, fortepian i gitary
- VI Manifesto per Kalinowski na orkiestrę
- VII Pour clavier
Utwory orkiestrowe
- Mit einem gewissen sprechenden Ausdruck na orkiestrę kameralną, 1963
- Marbe pour cordes (1967)
- Bergkristall (1973)
- Timpani (1985)
- Il poemetto (1987)
|
Utwory sceniczne
Utwory wokalno-instrumentalne
- Due voci na sopran, fale Martenota i orkiestrę, 1956
- Memoria na głosy solowe, chór i orkiestrę, 1962
- La Passion selon Sade, misterium kameralne, 1965
- Cinque frammenti all’Italia na głosy, 1967
- The Rara Requiem na 7 głosów i 15 instrumentów, 1969
- Ultima rara na głos i gitarę, 1970
- Suite de Lorenzaccio na sopran i orkiestrę, 1972
- Syrosadunsettimino na 12 głosów i 8 instrumentów, 1973
- Poesia di De Pisis na sopran i orkiestrę, 1975
|
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 472. ISBN 83-224-0113-2.
- ↑ Musica, addio al compositore Sylvano Bussotti: Firenze si preparava a festeggiare i 90 anni. www.lastampa.it, 2021-09-19. [dostęp 2021-09-19]. (wł.).
- ↑ a b c Gay Histories and Cultures. edited by George Haggerty. New York: Taylor & Francis, 2000, s. 238-239. ISBN 0-8153-1880-4.
- ↑ a b c d Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 132. ISBN 978-83-01-13410-5.
- ↑ a b Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 50-51. ISBN 978-0-8108-6765-9.
- ↑ a b c Michael Kennedy: The Concise Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2004, s. 113. ISBN 0-19-860884-5.
- ↑ Sylvano Bussotti (Firenze, 1931). www.spirali.it. [dostęp 2019-12-22]. (wł.).