Stosunki włosko-maltańskie – relacje zagraniczne pomiędzy Włochami i Maltą. Oba kraje nawiązały oficjalne stosunki dyplomatyczne wkrótce po odzyskaniu przez Maltę niepodległości.
Historia
Relacje przed niepodległością
Ze względu na bliskość Malta i półwysep Apeniński mają długą wspólną historię. Malta była częścią normańskiegokrólestwa Sycylii i pozostawała związana z królestwem włoskim do 1194[1]. Królestwo Neapolu było zaangażowane w wojnę przeciwko francuskiejokupacji wyspy. W 1800 Malta została protektoratem administrowanym wspólnie przez Neapol i Wielką Brytanię, chociaż ta ostatnia miała większe wpływy. W 1813 wyspa stała się brytyjską kolonią i w ten sposób wyszła poza sferę włoską, chociaż obecność włoskiej kultury i języka wciąż pozostawała silna. I rzeczywiście, włoskie ambicje na wyspie zostały podkreślone w kwietniu 1933, kiedy podczas wizyty na wyspie podsekretarz rządu włoskiego Francesco Giunta stwierdził, że jest na włoskiej ziemi(inne języki) i że przyszłość wyspy leży w całkowitej unii z Włochami[2]. Oba kraje starły się podczas II wojny światowej, kiedy Włochy bombardowały wyspę podczas oblężenia Malty przez trzy lata między czerwcem 1940 a grudniem 1942, ponieważ Malta odrzuciła faszyzm i poparcie nazistów Mussoliniego[3].
Stosunki niezależne
Włochy były pierwszym krajem, który ustanowił misję dyplomatyczną na Malcie i pierwszym, który mianował ambasadora rezydenta (od tego czasu zamieszkałego w „Villa Bel Air” w Ta 'Xbiex) po uzyskaniu przez Maltę niepodległości i pełnoprawnym członkostwie ONZ. 1 grudnia 1964 pierwszy ambasador Włoch złożył listy uwierzytelniające gubernatorowi generalnemu, sir Maurice’owi Dormanowi[4].
W 1980 roku Malta zawarła porozumienie o neutralności z Włochami, na mocy którego Malta zgodziła się nie zawierać żadnego sojuszu, a Włochy zgodziły się zagwarantować neutralność Malty[5]. Stosunki Malty z Włochami opisano jako „ogólnie doskonałe”[6].