W kampanii wrześniowej przydzielony do 16 Dywizjonu Artylerii Motorowej, w składzie 10 Brygady Kawalerii Pancernej. 11 września 1939 uczestniczył w ratowaniu transportu kolejowego na stacji w Radymnie. 19 września 1939 przekroczył granicę polsko–węgierską, internowany do 15 października 1939. Przez Jugosławię oraz Włochy dotarł do Francji, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Odbył staż we francuskim 43 pułku artylerii lekkiej, następnie służył w 10 Brygadzie Kawalerii Pancernej. Po upadku Francji ewakuowany z St. Nazaire 20 czerwca 1940, następnego dnia dotarł do Liverpoolu (Wielka Brytania). Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, przydzielony do 10 dywizjonu artylerii motorowej[3].
Od 2 stycznia 1941 uczestnik I kursu Wyższej Szkoły Wojennej na obczyźnie, po ukończeniu 31 maja mianowany oficerem dyplomowanym, skierowany na praktykę w sztabie, ponadto podjął studia językowe na Uniwersytecie w Cambridge[3].
Zgłosił się do służby w kraju. Przeszkolony ze specjalnością w dywersji na kursach specjalnych dla kandydatów na cichociemnych, m.in. taktycznym (Elie), spadochronowym, i in. Zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 6 lutego 1942 w Londynie[3].
Skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w nocy 8/9 kwietnia 1942, w próbnym sezonie operacyjnym, w operacji lotniczej „Cravat”, po starcie z lotniska RAF Tempsford na placówkę odbiorczą „Łąka”, w okolicach miejscowości Guźnia, Drzewicz, 10 km od Łowicza. Razem z nim skoczyli: por. Adam Boryczka ps. Brona, kpt. dypl. Teodor Cetys ps. Wiking, kpt. dypl. Henryk Kożuchowski ps. Hora, por. Roman Romaszkan ps. Tatar, por. dypl. Alfred Zawadzki ps. Kos[4].
Od 8 kwietnia 1942 przydzielony jako zastępca szefa ds. wyszkolenia, od grudnia 1943 szef Oddziału III (operacyjnego) Komendy Obszaru Warszawa AK. 11 listopada 1943 awansowany na stopień kapitana. Współorganizator oraz instruktor Szkoły Młodszych Dowódców Piechoty. Od 27 do 29 lipcu 1944 w Mińsku, Sokołowie Podlaskim i Radzyniu, następnie ponownie w Warszawie. Odznaczony Krzyżem Walecznych po raz pierwszy[3].
Od 2 października 1948 do kwietnia 1948 ciężko chorował, przebywał w Wielkiej Brytanii. Od 30 kwietnia 1949 na emigracji w Argentynie, od 25 maja 1949 zamieszkał w Buenos Aires. Prowadził pracownię zabawek, naprawiał dachy, od 15 lipca 1956 przedstawiciel handlowy szwedzkiej firmy metalurgicznej „Vironia”, później jako agent ubezpieczeniowy w firmie „Omega”[3].
3 stycznia 1962 wraz z żoną statkiem m/s „S.Żeromski” powrócił do Polski, zamieszkał w Warszawie. Od 1963 kontroler techniczny w Centrali Maszyn Biurowych, od 1964 jako starszy inspektor w Towarzystwie Ubezpieczeń i Reasekuracji „Warta”. W 1964 wstąpił do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, działał w Stowarzyszeniu Rzemieślników i Pracowników Polskich, Towarzystwie Łączności z Polonią Zagraniczną „Polonia”[3].
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, rozkazem dowódcy AK nr 421 z 15 września 1944[6]. Uzasadnienie brzmiało: „za udział i kierownictwo przy zdobywaniu «Pasty» (Zielna) i koszar policji na Krakowskim Przedmieściu”.
↑Dane według: Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego, tom 4. Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari – Powstanie Warszawskie. Opracował Andrzej Krzysztof Kunert, Dom Wydawniczy „Bellona”, Warszawa 1997. ISBN 83-87224-00-6.