W średniowieczu miejscowość nazywała się Alden Wystricz, a wiekach późniejszych Alt Weistritz. 12 listopada 1946 nadano miejscowości polską nazwę Stara Bystrzyca[5].
Historia
Najstarsze znane wzmianki o miejscowości o nazwie Weistritz pochodzą z 1316 roku. W XIV wieku Stara Bystrzyca należała do rodziny Glaubitzów[6]. W 1381 roku znajdował się w miejscowości młyn, sprzedany przez Glaubitzów szpitalowi bystrzyckiemu. W XV wieku miejscowość stała się własnością królewską, a następnie została kupiona przez magistrat Bystrzycy[6]. W 1765 roku powstało tu wolne sołectwo. W roku 1840 we wsi było 136 domów, w tym: szkoła katolicka, dwa młyny wodne, tartak, gorzelnia, bielnik i kilka warsztatów tkackich[2]. Pod koniec XIX wieku Kłodzkie Towarzystwo Górskie wytyczyło w okolicy szlaki turystyczne, a na Przełęczy Spalona powstała gospoda, co przyczyniło się do turystycznego znaczenia miejscowości[6]. W 1910 roku miejscowość miała 1030 mieszkańców.
Gospodarka
W Starej Bystrzycy znajdują się m.in.: piekarnia, należąca do Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Bystrzycy Kłodzkiej, 2 sklepy spożywcze, nieczynny kamieniołom (kopalnia odkrywkowa kamienia nieopodal piekarni) i kilka przedsiębiorstw usługowych, służących głównie społeczności lokalnej.
Zabytki
W miejscowości jest sporo starych domów z XVII i XIX wieku, a przy budynku nr 22 stoi kapliczka słupowa[6].
↑ abRozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262).
↑ abcdWaldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2010, s. 440. ISBN 978-83-89188-95-3.