Stanislas Henri Verjus urodził się 26 maja 1860 w Oleggio w Królestwie Sardynii jako syn sabaudzkiego żołnierza Philippe Verjusa i jego żony Laury. Był żarliwie pobożny. W 1872 zapisał się do szkoły misjonarzy Najświętszego Serca Jezusowego w Chezal-Benoît, gdzie podejmował praktyki umartwiana, w tym samobiczowanie, co nie podobało się jego przełożonym, którzy zagrozili mu wydaleniem ze szkoły. W 1878 złożył pierwsze śluby zakonne, a w 1881 śluby wieczyste na wygnaniu w Barcelonie (antyklerykalny rząd francuski wydalił jego zgromadzenie z kraju). 1 listopada 1883 w Rzymie otrzymał święcenia prezbiteriatu i został kapłanem misjonarzy Najświętszego Serca Jezusowego. Następnie wyjechał na misje na Nową Gwineę. Oprócz pracy duszpasterskiej prowadził również badania geograficzne.
Już po kilku miesiącach, 28 grudnia 1889, na prośbę własną i abp Navarre został przeniesiony na stanowisko koadiutora wikariusza apostolskiego Nowej Gwinei. Abp Navarre uważał go za swojego najlepszego misjonarza. Bp Verjus godził walczące ze sobą plemiona. Współpracował również z protestanckimi nauczycielami oraz z administratorem Nowej Gwinei BrytyjskiejWilliamem MacGregorem, który chwalił jego metody.
W kwietniu 1892 z powodu złego stanu zdrowia powrócił do Europy. W październiku uzyskał audiencję u Leona XIII, któremu ofiarował prezenty od nawróconych wodzów papuskich m.in. tiarę z piór rajskiego ptaka oraz książki w języku roro.