Pierwsze schronisko wybudowane zostało w 1926 (Edward Moskała podaje 1925[2]) przez Żydowskie Towarzystwo Sportowe „Makkabi” z Bielska jako obiekt drewniany. Było to wówczas pierwsze żydowskie schronisko na świecie[3]. Po jego uruchomieniu opiekę nad obiektem objęło Żydowskie Towarzystwo Turystyczno-Narciarskie (powstałe z sekcji narciarskiej ŻTS). Schronisko było małe, z beli ciosanych, na kamiennej podmurówce, z gankiem. 12 kwietnia 1932 budynek strawił pożar, jednak szybko podjęto się odbudowy i 18 grudnia 1932 otwarto nowe, murowane schronisko. Według innych źródeł, ze względu na dużą popularność stary obiekt okazał się za mały, więc w 1934 wybudowano obok drugie schronisko, murowane i większe. Stary obiekt miał z czasem stać się budynkiem gospodarczym[2]. Nowy obiekt posiadał dwie duże sale restauracyjne i 50 miejsc noclegowych.
Schronisko nazwano imieniem Maxa Nordaua (Nordauhaus). Było jednym z najnowocześniejszych w Polsce – zasilane było energią elektryczną, posiadało 8 pokoi gościnnych, świetlicę, pomieszczenia gospodarcze – mogło pomieścić 100 osób. Przy budynku wybudowano także domek zdrojowy i składnicę nart. Działała przy nim także poczta górska, a od grudnia 1936 połączenie ze światem zapewniała linia telefoniczna[3].
W czasie II wojny światowej schronisko uległo rabunkowi i dewastacji, następnie zostało przejęte przez Beskidenverein. Po wojnie stało się własnością babiogórskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, który uruchomił je 29 września 1946. W latach 1968–1970 Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze dokonało generalnego remontu, zmieniającego wygląd zewnętrzny budynku[4]. Jesienią 2008 dokonano wymiany elewacji, która była wykonana z płyt cementowo-azbestowych na drewnianą oblicówkę.
Warunki pobytu
Schronisko dysponuje 34 miejscami noclegowymi w pokojach 2, 4 i 10–osobowych. Turyści mogą skorzystać z jadalni, sali z kominkiem, wypożyczalni sprzętu narciarskiego[5]
Tomasz Biesik: Schroniska górskie dawniej i dziś. Beskid Żywiecki. Bielsko-Biała: Wyd. „Logos” Agnieszka Korzec-Biesik, 2013, s. 78–92. ISBN 978-83-925599-4-8.