Był synem króla Aragonii, Ramiro I, i Ermesindy z Bigorre. Władzę w Aragonii objął w 1061 roku, a po śmierci ojca (1064?) został królem Aragonii. W 1076 roku został wybrany na króla Nawarry po tym, jak Sancho IV zmarł bezpotomnie.
Brał udział, lub stał na czele wielu międzynarodowych wypraw ogłoszonych przez papieża (m.in. w latach 1063, 1073, 1087), które doprowadziły do podbicia Barbastro w 1065, Graus w 1083 i Monzón w roku 1089. Ostatecznie, podboje z tego okresu, znacznie przybliżyły granice Królestwa Aragonii ku Morzu Śródziemnemu[2].
Ok. 1065 roku ożenił się z Izabelą z Urgel (rozwiedli się w roku 1071), córką hrabiego Armengola III z Urgel. Po raz drugi ożenił się w 1076 roku, z Felicją de Roucy, córką hrabiego Hilduina III z Roucy, dzięki czemu połączył[3] królestwa Aragonii i Nawarry. Po raz trzeci ożenił się z Filipą z Tuluzy.
Zmarł w 1094 w wyniku ran odniesionych podczas oblężenia Huesci[2].
↑Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Cesarstwo Niemieckie - Arabowie na półwyspie pirenejskim. T. 17. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 268. ISBN 978-83-7425-697-1.