Schemat tworzenia rzutu perspektywicznego, gdzie „obserwator” znajduje się w jednym punkcie zaraz przed płaszczyzną, a obraz powstaje przez przeprowadzenie linii od obiektu obserwowanego, przez „oko” na płaszczyznę, różni się od schematu odpowiedniego dla rzutu izometrycznego. Przez każdy punkt płaszczyzny poprowadzona zostaje prosta pod tym samym kątem do natrafienia na obserwowany obiekt, po czym nanosi się pokrywający się z linią fragment tegoż obiektu. W podejściu tym nie rozważa się jednego „obserwatora”, a nieskończenie wiele ognisk rzutowania, w efekcie czego obiekty nie maleją ani nie rosną wraz ze zmianą odległości.