Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Puccinia, Pucciniaceae, Pucciniales, Incertae sedis, Pucciniomycetes, Pucciniomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozował go w 1803 r. Ch.F. Schumacher nadając mu nazwę Uredo arenariae. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Joseph Schröter w 1880 r.[1]
Na dolnej stronie liści oraz na łodygach porażonych roślin tworzą się plamy, a w ich obrębie małe, jasnobrązowe, poduszeczkowate telia. Zarodniki 10–20 × 28–49 µm, dwukomórkowe, na długim i trwałym trzonku (60–90 µm, czasami 140 µm). Wierzchołkowa ściana górnej komórki jest spiczasta i wyraźnie pogrubiona[2].
Występowanie i siedlisko
Znane jest występowanie Puccinia arenariae w Ameryce Północnej, Europie, Azji i na Nowej Zelandii[4]. W Polsce rdza ta jest szczególnie pospolita na goździku brodatym. Powoduje u niego chorobę o nazwie rdza goździka brodatego[5].